ترانه‌ی حوا

پستان‌های من زیباست
و سُرین‌های من زیباتر.
چرا برهنه نبودن؟
چرا برهنه نكردن؟

ای آب‌های عدن
كه به چار رود می‌ریزید
گواه من باشید!
من برهنگی خود را
در آینه‌ی شما دیدم
و خدا بر من نبخشید.

از پشت انجیربُن‌های بزرگ می‌آمدیم
و بوسه‌های ما
چون دانه‌های رسیده‌ی انجیر می‌شكفت.
انگشتان آدم
چون ماری كنجكاو
بر پوست من می‌لغزید
و برگ‌های ساتر، دانه‌دانه
از اندام من فرو‌می‌ریخت.
آنگاه صدای گام‌های ترسناك ترا شنیدیم
و آذرخشِ خشم تو
ما را بر زمین فرو‌كوبید.

از پشت دیوارهای بلند گلین
دزدانه نگاه مكن!
جهان گسترده‌ای
در برابر ما دامن گشوده است.


چهارم ژانویه هزار‌و‌نهصد‌و‌نود‌و‌یک