سکته‌ی سوم

باد ما را با خود برد
به رستورانی ناآشنا.
روز عشق بود
جامها را بهم‌زدیم
و در هیاهوی عاشقان، گم شدیم.

غذا خوب نبود.
حساب را پرداختیم
و برخاستیم تا برویم.
تو دست مرا بدست گرفتی.
ناگهان شنیدم:
"بگیرم! بگیرم!"
و در آغوش من افتادی.

اینک که پس از نیمه‌شب
تنها از بیمارستان
به خانه باز‌می‌گردم
ترا می‌بینم که مبهوت
به من لبخند می‌زنی.
می‌گویم: "تا سه نشه, بازی نشه"
و در باد می‌گریم.

پانزدهم فوریه دوهزار‌و‌بیست‌و‌سه