در ۴ اسفند ۱۴۰۱، پیمان دادخواهی انتشار یافت که من - باقر ابراهیم زاده آن را امضا کرده بودم. برای تقویت و گسترش جنبش دادخواهی بر این باور بوده و هستم که جنبش دادخواهی ، اصلی ترین وظیفه اش جمع آوری نیرویی است که سیکل خشونت و سرکوب سازمان یافته حکومتی و دینی را در کشور درهم شکند و به آن برای همیشه پایان دهد. به این لحاظ تاکید این پیمان بر »لغو مجازات اعدام در ایران، دادخواهی با فرجام حقیقت و عدالت در هر موقعیت، پایان دادن به مصونیت از مجازات برای آمران و عاملان جنایات سیاسی، بازسازی و استقلال کامل دستگاه قضایی، مبارزه با فراموشی« ، را در این راستا میدانستم.
در کشوری که همواره سرکوب سیاسی و مذهبی و ملی و طبقاتی و جنسی ،جزء اصلی سیاست حاکم بوده است، در کشوری که همواره نیروی ترقیخواه و پیشرو ، با سرکوب خونین و زندان و شکنجه و اعدام و محرومیت ها و مجازاتهای گزاف مواجه بوده، در کشوری که سرانجام دو انقلاب مشروطیت و بهمن ۵۷ آن ، در ائتلاف شوم سلطنت و روحانیت با شکست روبرو شدند. خصوصا برای ما که شکست انقلاب ۵۷ و عروج روحانیت به قدرت و جهنم کنونی را ناشی از نیم قرن سیاست سرکوب خشن و بیرحمانه ی نیروهای ترقی خواه و آزادیخواه توسط رژیم پهلوی و حمایت های آشکار و پنهان ساواک از روحانیت و نیروهای مرتجع مذهبی شیعه می دانیم ، و میدانیم که خمینی تنها با بند و بست های آشکار و پنهان با قدرت های امپریالیستی توانست آنگونه سریع بر تخت سلطنت ولایت بنشیند.
اینک که انقلاب زن - زندگی -آزادی در ایران ، جنبشهای عظیم اجتماعی را وارد صحنه ی سیاسی کرده و افق سرنگونی حکومت اسلامی در دسترس است. تلاشهای سیاسی از همه سو برای سامان دادن آلترناتیو حکومت اسلامی در حال قوت گرفتن است. در این راستا، طرفداران سلطنت و نظام پیشین با حمایت اربابان امپریالیستی اش با شعارها و پلاکاردهای مرگ بر انقلاب ۵۷ ، مرگ بر کمونیست و چپ و مجاهد، حمله به نیروهای مخالف حکومت اسلامی رونمایی از نمادهای سرکوب امنیتی ساواک و ثابتی و… به میدان آمده اند. در این زمانه دیگر سکوت در مقابل عروج دوباره و چند باره سلطنت اشتباه جبران ناپذیری است. جنبش دادخواهی نمیتواند و نباید هرگز در مقابل این روند سکوت کند. پیمان نامه ی دادخواهی نمیتواند و نباید به یک دوره و تنها رژیم جنایت اسلامی محدود بماند. برا ی پایان دادن به مصونیت از مجازات آمران و عاملان جنایات سیاسی و در مقابله با فراموشی و برای شکستن سیکل سرکوب و شکنجه و اعدام، خصوصا در شرایطی که بازماندگان نظام پیشین در همراهی با ابر رسانه های طبقه حاکم و ارتجاع ، می کوشند چهره ای » مدرن، سکولار وترقیخواه» از رژیم سلطنت ارائه کنند و نیروی سلطه در تلاش فروش» برند سلطنت« بعنوان یگانه راه برون رفت از جهنم اسلامی است، موفقیت این سیاست معنایی جز شکست انقلاب ۱۴۰۱، ادامه سیکل سرکوب سیاسی و مدنی نیروی ترقیخواه نیست. به عنوان عضوی از خانواده های خاوران، زندانی سیاسی نظام سلطنتی، فعال جنبش دادخواهی ، براین باورم که این پیمان دادخواهی ، جنبش ما را نمیتواند برای به فرجام رساندن عدالت و داد گامی به پیش راند. چرا که در رابطه با نظام پیشین سرکوب حکومتی-رژیم سلطنت پهلوی سکوت کرده است. به این وسیله امضای خودم را از این پیمان برمیدارم. نه میبخشیم، نه فراموش میکنیم.
باقر ابراهیم زاده
اسفند ۱۴۰۱- اول مارس ۲۰۲۲
________________________________
یادداشت:
«باقر ابراهیم زاده عزیز کاش در این اطلاعیه توضیح می دادید که چرا این نکات را همان موقع که پیمان دادخواهی را امضا کردید، متوجه نشدید. هیچ اشاره ای به این نکرده اید. و چرا یک هفته پس از انتشار آن متن؟»
منیره برادران
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
