آزمایشگاه‌های سیّار و نان بصیرت

نور پر طراوت صبح
سایه های هراسان را تارانده
اتاق، سیبی ست منتظر دوشیدن
و مجسمه ها و الواح سنگی
که حائلان امروزند از دیروز
با تراش ها وخراش ها، حفره ها و دریچه ها
بانیان مزامیرِ ریزش ند
در گوش غبار های خفته چون سنگ

چراغ سقف را به لطف حباب حصیر
گرایشی بخشیده اند امروزین
ترشح شبنمی، اختری امّا
بهم میزند نقشه ی طرّاح در وتخته را

آزمایشگاههای رایگان در میادین می بینم
و دست و پا زدن اسیرانِ ساده لوحی

همزمان
حباب های حصیر تخلیه میکنند چون بادکش
هوش و حواس داوطلبانی
که به تنفس مصنوعی نیاز نداشته و ندارند
واز بد حادٍثه درازکش مانده اند لای لوله ها وسُرنگ

نان بصیرت امروز را می پیچم لای دستمال سفید
و به عبادتگاه پرندگان می شتابم
که قدر مبادله پیام را می شناسند
با آسمان فراخ سینه