جمهوری اسلامی در روز ۲۲ بهمن ۱۴۰۱ ،چهل و چهارمین سالروز انقلاب بهمن ۵۷ را جشن گرفت .حکومت تمام توان لوجستیکی و رسانه ای و امکانات دولتی خود را به کار گرفت تا این جشن را هرچه باشکوه تر و گسترده تر وانمود کرده و به نمایش بگذارد. اما با بهره گیری از همه امکانات خود نتوانست روی خورشید حقیقت نارضایتی عمیق مردم این سرزمین را بپوشاند.حقیقت آن است که اکثریت مطلق این مردم نه تنها از نتایج به بار آمده از انقلاب ۲۲ بهمن ۵۷ حمایتی ندارند بلکه از این نتایج بسیار فاصله گرفته و تا مغز استخوان از آن ها انزجار دارند.انقلاب قرار بود با عبور از استبداد و وابستگی رژیم سابق،آزادی و استقلال به ارمغان آورد و در سایه آزادی و استقلال،رفاه و سعادت برای این مردم فراهم کند.علاوه بر آزادی و استقلال ،وعده تامین مسکن،آب و برق و اتوبوس مجانی داده می شد.اما متاسفانه هیچیک از این وعده ها عملی نگردید و به طاق نسیان کوبیده شد.از همان روزهای نخست پیروزی انقلاب،خشونت عریان و رفتارهای ضد حقوق بشری وتشبث به استبداد مطلق آغاز گردید و وابستگی به قدرت های بیگانه به اشکال مختلف آشکار شد.نه تنها آزادی های سیاسی بیش از پیش از بین رفت بلکه آزادی های اولیه اجتماعی مانند حق انتخاب پوشش برای بانوان هم برچیده شد.امروز مردم ایران علاوه بر نداشتن آزادی و استقلال،گرفتار تورم و گرانی وصف ناشدنی،بحران محیط زیستی و تنگنای معیشتی ،فقر و بیکاری و تمام ناهنجاری های اجتماعی ناشی از آن ها هستند.افزون بر این ها فساد سرسام آور مالی در صاحبان قدرت را شاهد می باشند.فرار مغزها و نخبگان از کشور یعنی از دست رفتن ارزشمند ترین سرمایه های ملی و صدمات جبران ناپذیر به توسعه و پیشرفت و ساختن آینده ایران ، از اسفبار ترین رویدادهایی است که روزانه تکرار می شود.ملت ایران عدم رضایت خود را از این اوضاع درخیزش های مکرر که آخرین آن ها ازحدود پنج ماه قبل شروع شده، با پرداحتن هزینه های سنگین و دادن هزاران کشته ومجروح و اعدامی و هزاران زندانی نشان داده است.نارضایتی شدید مردم نتیجه عملکرد سیاسی،اقتصادی و اجتماعی قدرتمداران برخاسته از انقلاب در این مدت 44 سال می باشد.امروز دیگر ایرانیان وارد یک دوره رنسانس شده اند.موازین فکری ،عقیدتی، سیاسی و حقوق بشری که پایه اش اعلامیه جهانی حقوق بشر است،به شدت مورد نظرملت ایران قرار گرفته ،که شعار زن زندگی آزادی مصداق بارز آن است .اتحاد و آگاهی بی مانند تاریخی میان مردم سراسر کشور ازشهر تا روستاهای دوردست ازخاور تا باختر ازشمال تا جنوب ، هماهنگی وپیوستگی آرمانی بر اساس خواستن آزادی و جدایی دین به عنوان باور خصوصی از حکومت، ومجاز نبودن آن در سپهر عمومی و قوانین اجتماعی به یک خواسته همگانی تبدیل شده است.
حق انتخاب مسئول حکومتی با رأی آزاد ملت برای یک دوره معین با یکبار اجازه برای کاندیداتوری دوباره در انتخابات ریاست جمهوری یا نخست وزیری،یک اعتقاد عمومی برای همه ایرانیان شده است.بازگشت به گذشته حرکتی قهقرایی و ارتجاعی است.باید به آینده نگریست و پنجره را بر روی قرن بیست ویکم گشود.
فکر تشکیل یک کنگره ملی موقت از نمایندگان مردم، از همه گروه ها واستان ها و سازمان های صنفی، علمی، فرهنگی، صنعتی، جوانان و زنان و حزب های دارای شناسنامه سیاسی یک پیشنهاد سازنده و ارزشمند است به گونه‌ای که نظم آینده کشور توسط آن کنگره ملی با آغازی دموکراتیک ترسیم گردد. و انتخابات مجلس موسسان برای تدوین قانون اساسی زیر نظارت آن کنگره ملی صورت پذیرد. احزاب و جوامع مدنی ستون های بنای دموکراسی هستند.سازمان‌های حزبی و جوامع مدنی باید تشکیل وتقویت شوند تا بتوانیم از سرمایه های ملی و دستاورد های تلاش ها و فداکاری های ده ها ساله هموطنانمان هشیارانه مراقبت کنیم و به یک مردم سالاری پایدار دسترسی پیدا نماییم.امید که مانند دفعات قبلی دوباره گرگ ها و فرصت طلب ها دورازچشم ملت؛ خودی وغیر خودی راه نیندازند و بساط دیکتاتوری و فساد و وابستگی به قدرت های بیگانه، پهن نکنند.نظارت همگانی از روز نخست نیاز است که اجازه ندهیم به بهانه هیچ مصلحتی آزادی ملت محدود شود.بالاترین مصلحت آزادی و حقوق ملت است.اکنون این باور ملی همه ایران را فراگرفته است.بین دیدگاه ها و خواسته های نسل حاضر و افکار ایدئولوژیک هیات حاکمه شکافی عمیق وجود دارد.این یک تفاوت فرهنگی بزرگ است که براساس تلاش ملت بزرگ ایران از انقلاب مشروطیت و پیش از آن برای آزادی و استقلال و در حال حاضر به علت اگاهی ازجهان به برکت رسانه ها وارتباطات گسترده و آشنایی با دنیای مدرن پدیدآمده است.
این مخالفت بی جا با طرز تفکر حکومت نیست.دشمنی نیست. لجاجت نیست. دو گونه تفکر ناهمساز ازدرک زندگی ؛ حقوق بشر؛ حق آزاد زیستن ؛حق انتخاب آزاد و گزینش حکومت تابع مردم و ملت است.این دو گونه اندیشه قابل جمع نیستند.باید ملت متمدن و کهنسال ایران بتواند سرنوشت و دیدگاه خود را برای آینده اش انتخاب نماید. این یک چرخش تاریخی ایران است.ایران در حال گذر از یک گردنه حساس تاریخ است.
به صلاح حاکمیت است که به این معرفت تاریخی آگاه شود و آن‌را درک کند.حرکت تاریخ و رنسانس آگاهی با کشتن و اعدام کردن قابل جلوگیری نیست.این گونه اقدامات خشونت برمی انگیزد، ویرانی و انتقام جوئی ایجاد می کند. هزینه ها را بالا می‌برد و به‌زیان همه است.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
