عشق را مهمانیم

در گُستره ی آبی عشق
بر ما به سپیدی ردی مانده
که راه به باغی پر ستاره می بَرَد؛
با پرندگانی که به زبانهای عالَم ترانه خوانَند.
بسیار سفر کرده گان باغهای جهان که ماییم
دیدنی ها دیده
شنیدنی ها شنیده
از پست و بلند ِ شبان‌روزان
همواره با انبانی پر گذشته و
هرگز نهراسیده،
وقت است تا خویشتن را
در میهمانی بی زمان-مکانِ نهایت بودن
و غایت هستی ،
"گستره ی آبی عشق"
گرامی بداریم
و آوازِ پرندگان ِ باغی پر ستاره را
عاشقانه گوش فرا دهیم.
آری ما
عشق را مهمانیم...

*************************************************************
۳ شنبه ۱۴ فوریه ی ۲۰۲