شب

شب بود و پرند تار گیسویش
بر شانه ی شهر رنگ شب می ریخت

شب بود و شرار های و هوی شهر
از سوز درون دل به لب می ریخت

شب بود و زمرغوای محزونش
هرلحظه به هر گذر تعب می ریخت

شب بود و زشبروان شب هر دم
برپیکر شهر رنج تب می ریخت

شب بود و سرشک چشم خونبارش
بر دامن خلق بی سبب می ریخت

آن کوکب آسمان منحوسش
می آمد و پی ز پی شغب می ریخت

پاریس
ششم ژانویه دوهزارو چهارده