پیشنهادی برای ایجاد یک تشکیلات فراگیر
به منظور حمایت از جنبش دموکراتیک ایران

این واقعیتی است بسیار تلخ که نیروهای دموکرات مبارز با حکومت ولائی در خارج از کشور هنوز پس از ده ها سال بعد از تحمیل این دیکتاتوری قتال نتوانسته اند توان مبارزاتی خود را در داخل یک تشکیلات فراگیر متمرکز بکنند. آنچه در طی این دوره طولانی در عمل صورت گرفته است از حد تشکبل پی در پی چند شورا، سازمان، حزب و ...، با تعدادی نسبتاٌ معدود و چه بسا کاهنده از اعضا و هواداران، و طول عمری کم و بیش کوتاه در نگذشته است. در عمل بخش متنابهی از نیروی این تشکل ها نه صرف مبارزه با رژیم، بلکه بر علیه یکدیگر و یا بزرگداشت خود شده است. این در حالی است که مخالفان رژیم ، همان طور که در تظاهرات یکصد هزارنفری برلین، تظاهرات پنجاه هزار نفری تورونتو، و تظاهرات در بسیاری دیگر از شهرها و کشورهای دنیا در ماه های اخیر مشاهده کرده ایم به رغم تفاوت گرایش های سیاسی خود آمادگی لازم برای شرکت همگانی در مبار زه بر علیه رژیم و حمایت از نیزروهای مخالف در داخل را دارند. مشاهده این آمادگی قاعدتاٌ بایستی ما را به فکر چاره ای برای متشکل ساختن آن بیندازد، آنچنان که برای به فعل درآمدن خود دیگر منتظر فراخوان افراد و یا جمع های کوچک خودانگیخته و اغلب تاشناس نباشد.

به نظر ما کنفدراسیون دانشجویان و محصلین ایرانی در خارج از کشور می تواند الگوی مناسبی برای چنین تشکیلاتی باشد. کنفدراسیون که در سال ۱۳۳۹ تأسیس شد و تا سال ۱۳۵۵ دوام یافت قادر به تمرکز نیروی نزدیک به تمام آمادگان مبارزه برعلیه دیکتاتوری حاکم در داخل یک تشکیلات واحد بود.

تشکیلات کنفدراسیون عبارت بود از : ۱. انجمن های دانشجوئی شهری، ۲. فدراسیون های کشوری، ۳. کنفدراسیون جهانی، ۴. کنگره های سالانه فدراسیون ها و ۵. کنگره سالانه کنفدراسیون. عضویت در انجمن ها فردی بود و با پرداخت حق عضویت رسمیت می یافت. سازمان ها ، حزب ها، شوراها و ... می توانستند، نه به نام سازمان، بلکه از طریق اعضا و هواداران خود در انجمن های شهری در تصمیمات آنها و در نتیجه در تصمیمات فدراسیون ها و کنفدراسیون شرکت کنند. هر انجمنی یک هیئت دبیران داشت که با رآی اعضا آن انتخاب می شد. سعی بر این بود که در ترکیب هیئت دبیران انجمن ها، فدراسیون ها و کنفدرراسیون تفاوت های نظری اعضا مراعات شود. مثلا اگر تعداد اعضای هیئت دبیران پنج نفر بود سعی می شد اکثریت تنها سه عضو در آن هیئت داشته باشد و اقلبت ها دو یا یک عضو. اختیارات این هیئت محدود به امور محلی بود.

اعضای کنگره فدراسیون ها و کنفدراسیون را اعضای انجمن ها ی شهری به ترتیبی که گفته شد انتخاب می کردند. هر انجمنی نسبت به تعداد اعضایش کسی یا کسانی را به عنوان نماینده آن انجمن در کنگره های سالانه انتخاب می کرد. کنگره کنفدراسیون عالی ترین مرجع تصمیم گیری در مورد سیاست ها و فعالیت های آن بود. تصمیمات کنگره توسط هیئت دبیران کنفدراسیون به اجرا در می آمد. در ترکیب هیئت دبیران هما ن روش مشارکتی معمول در انتخاب اعصای هیئت دبیران انجمن ها مراعات می شد. تصمیم های کنگره برای همه اعضای کنفدراسیون لازم الاجراء بود. اعضا صرف نظر از گرایش های سیاسی خود از تصمیم ها پیروی می کردند. کنفدراسیون با این تشکیلات توانست در تمام طول فعالبت ۱۶ ساله خود نقش اساسی در افشاء دیکتاتوری رژیم در افکار عمومی و تأثیر بر سیاست دولت های دموکراتیک اروپا و آمریکا در رابطه با آن رژیم ایفاء کند.

حال اگر ما بخواهیم چاره ای برای پراکندگی تا کنونی همه یا اکثر نیروهای دموکرات مخالف حکومت اسلامی در خارج از کشور پیدا کنیم می توانیم این کار را بر اساس الگوی کنفدراسیون انجام بدهیم. باید در هر شهر انجمنی متشکل از همه مبارزانی که مایل به عضویت در آن هستند تشکیل شود. تنها شرط دیگر عضویت در انجمن ها باید قبول مرامنامه دموکراتیک، سکولار، غیر فرقه ای ، غیر نژادپرستانه و غیر تجزیه طلبانه آنها باشد. انجمن باید هر هفته (یا هر دو هفته) یک بار جلسه ای برای آشنائی اعضا با یکدیگر، مبادله نطرها در میان آنها و اتخاذ تصمیم برای برگذاری فعالیت ها در سطح شهر تشکیل بدهد و تصمیمات خود را به اطلاع هیئت دبیران فدراسیون مربوطه و هیئت دبیران کنفدراسیون برساند.

تشکیل این اتحادیه به هیچوجه منوط به انحلال سازمان و حزب ها و شوراهای موجود نیست. آنها می توانند به شرط قبول مرامنامه اتحادیه و موازین دموکراتیک آن از طریق اعضا و هواداران خود در انجمن ها و اتحادیه شرکت کرده و با استفاده از رآی آنها در تصمیم های انجمن ها، فدراسیون ها و اتحادیه تأثیر بگذارند. شرط دیگر شرکت آنها در اتحادیه پرهیز از تصمیم هائی است که می توانند به کارآئی و پایداری اتحادیه لطمه بزنند. توجه به این نکته از این جهت اهمیت بسیار دارد که عدم رعایت آن موجب فروپاشی کنفدراسیون در سال ۱۳۵۵ شد.

هدف اتحادیه باید محدود به حمایت از جنبش دموکراتیک در داخل کشور، هماهنگ ساختن فعالیت های خود با مقتضیات آن جنبش و کوشش برای جلب پشتیبانی دولت ها ، حزب ها، سندیکاها و انجمن های غیر دولتی در سطح جهانی از جنبش باشد. اتحادیه ادعای رهبری جنبش از خارج را نخواهد داشت و آلترناتیو اتحاد مورد انتظار سازمان ها، شوراها و حزب های سیاسی در بیرون و درون ایران نخواهد بود، ولی در عوض از آنها انتظار خواهد داشت که اعضا و هواداران خود را به عضویت در آن و استقبال از تصمیم های آن تشویق کنند. اتحادیه موضع مشخصی برای شکل حکومت دموکراتیک ایران اتخاذ نخواهد کرد.

این پیشنهاد از طرف چند نفر از اعضای قدیمی کنفدراسیون سابق به کنشگران مبارزه برای دموکراسی در ایران ارائه می شود.