در خصوص ستمی که توسط رژیم جمهوری اسلامی به زندانییان ، خصوصا سیاسی وارد میشود سخن فراوان گفته و نوشته شده. نگارنده چندین بار در مورد زنان زندانی سیاسی نامه به مراجع بین لمللی و حقوق بشرنوشته {بعنوان نمونه دو نامه زیر که بزبان انگلیسی به تاریخ 18 مارس و22 اگوست 2022 به مراجع بین المللی ارسال شده { که فقط در دو نوبت خلاصه آنها به فارسی در سالهای گذشته در برخی سایت ها ی فارسی زبان درج شده}. به باور نگارنده کبود قابل توجهی از جانب ایرانیان خارج کشور در خصوص اطلاع رسانی در سطح بین المللی در این گونه موارد خاص وجود دارد . بعلاوه برخلاف انتظار و نیاز ترجیح داده شده که تمرکز روی افراد خاص که در مقیاس ستم کمتری بر آنها وارد شده ، قرار بگیرد. گویی که در مورد مسایل حقوق بشر هم ، جامعه ایرانی در خارج کشور به نوعی تبعیض ، سیاسی کاری و بازاریابی متوسل شده. بهتر است در این خصوص سخن بیشتری گفته نشود و به اصل مطلب پرداخته شود.البته لازم به ذکر است که چند تن از فعالان حقوق بشر و مدنی درداخل کشور همچون خانمها ژیلا بنی‌یعقوب و مریم شفیع پور همبندی های سابق خانم مریم اکبری منفرد و آقای ضیا نبوی زندانی سیاسی سابق در خصوص ایشان و خانوا ده ، چندین بار، خبرسانی وهمدردی کرده اند.
مورد خانمها مریم اکبری منفرد و زینت جلالیان شاید در تاریخ زندانیان سیاسی حتی در مقیاس جهانی ازچند لحاظ در زمره موارد نادر محسوب میشود. اولین وجه خاص در مورد "مدت حبس" و جکم غیر انسانی در خصوص این دو زن زندانی سیاسی بوده که تاکنون بیش از سیزده سال میگذرد. بر اساس اطلاعات نگارنده این مدت سیزده سال ، طولانی ترین مدت زمان حبس نه فقط در تاریخ زندانیان سیاسی زن در ایران ، بلکه در سطح جهانی بوده. اما فرای این موضوع ؛ آنجه مورد استثنایی در خصوص این دو زن زندانی سیاسی محسوب میشود اینکه این دو در طول این مدت مدید حبس ، یعنی بیش از سیزده سال ، علیرغم مشکلات مختلف چسمی که نیاز به به درمان و جراحی دارد ، حتی از یک روز مرخص برای درمان پزشکی و یا دیدار کوتاه مدت در کنار خانواده خود محروم بوده اند. فکر نمی کنم در تاریخ زندانهای ایران چنین موردی وجود داشته باشد. خانواده این دو زندانی سیاسی از جمله آقای حسن جعفری همسر خانم آکبری منفرد و مادر خانم زینت جلالیان بارها و بارها با درخواستهای کتبی وگذاردن مبلغ وثیقه قابل توجه خواستار چند روز مرخصی شده اند که متاسفاهه علیرغم تلاش وکلا { خانم جلالیان اساسا از داشتن وکیل محروم بوده }، این امر تاکنون حاصل نشده. این موضوع از آن جهت جز موارد استثایی محسوب میشود که حتی بر اساس قوانین و استانداردهای رژیم جمهوری اسلامی ، محروم کردن این دو زن زندانی سیاسی از مرخصی حتی کوتاه مدت ، خلاف قانون و عرف محسوب میشود. هیچ دلیل و توجیهی در این خصوص به خانودها نیز داده نشده. این بدین معناست که در جمهوری اسلامی قوانین نیز تابع انتقام گیری و سیاست بازی بوده ودر برخی موارد اساسا قوه قضایه نقش خاصی در اجرای احکام و تصیمات در خصوص زندانیان سیاسی نداشته و ندارد.
مریم اکبری منفرد و دخترانش پیش از بازداشت در سال ۸۸
خانم مریم اکبری منفرد و دخترانش پیش از بازداشت در سال ۸۸
هر چند در این نوشته بنا بر آن نیست درخصوص مشخصات این دو زندانی سیاسی توضیحاتی داده شود ، جا دارد حداقل نطور مختصر به این مساله پرداخته شود. مریم اکبری منفرد 47 ساله ، قبل از دستگیری خانم خانه دار و صاحب سه دختر که در هنگام دستگیری بتریب ۳ ، ۱۱ و ۱۲ ساله بوده اند .اکنون بعد از بیش از سیزده سال حبس مادر ،کوچترین آنها دبیرستانی و دو دوتا دیگر دانشجو هستند . به گفته همسر ایشان آقای جعفری، از هنگام دستگیری خانم اکبری منفرد ، فرزندان خانواده مادر خود را تنها در پشت میل های زندان.دیده اند. کوچکترین دختر خانواده سارا ۳ ساله ،هنگام دستگیری مادر که دیر بهنگام در شب توسط ماموران رژیم درمحل مسکونی آنها اتفاق افتاده در بغل مادر برای خواب آماده میشده. این دختر 3 ساله که اکنون دبیرستان میرود در عرض سیزده سال اخیر ، مادر خود را هر چند گاهی حدود ۲۰ دقیقه در پشت کابین زندان و کمتر بصورت ملاقات حضوری دیده. به گفته خانم ژیلا بنی یقوب ، همبندی سابق خانم اکبری منفرد "خیلی از زندانی‌ها در ایام عید می‌رفتند ملاقات حضوری و این مریم بود که بچه‌هایش را باز باید در پشت شیشه‌های کدر کابین‌های زندان اوین ملاقات می‌کرد." به باور نگارنده ، تصور این موضوع از دردناکترین لحظات عمر یک فرد زندانی و یا غیر زندانی محسوب میشود. آیا سران جمهوری اسلامی و مجریان سیاست های فوق ضد بشری این نظام ، که طبیعتا دارای خانواده و فرزند هستند ، مینوانند لحظه ای تصور این ظلم مضاعف را در خود احساس کنند و برای لحظه ای شرم در درون آنها بر غرورغلبه کند؟ متاسفانه وقایع گذشته خلاف این فرضیه را بوضوح نشان میدهد.
لازم به ذکر است که سه برادر و یک خواهر خانم اکبری منفرد بین سالهای 1360 و 1367 به جرم هواداری از سازمان مجاهدین اعدام شدند (یادداشت زیر نویس 1).
در واقع تنها جرم ایشان و دلیل دستگیری در سال 1388 وابستگی خانوادگی و و درخواست رسیدگی به پرونده اعدام اعضای خانوده خود بوده . این موضوع حتی از طرف مقامات قضای و زندان حکومت به خانم اکبری منفرد گفته شده که "تو جور برادران و خواهر اعدامی خود را میکشی". چون در واقع ایشان هیچ فعالیت خاص سیاسی نظیر هزاران ایرانی دیگرنداشته که بدون دلیل موجه حقوقی وقضایی تنها بر اساس افترا و تشخیص این یا ان مامور رژیم، دستگیر ، زندانی و گاها اعدام شدند.
خانم زینت جلالیان زندانی زن کرد 41 ساله که در سنین جوانی{27 سالگی} به جرم هواداری از گروه پژاک دستگیر و زندانی شد. از زینب جلالیان به عنوان قدیمی‌ترین و تنها زندانی سیاسی زن با حکم حبس ابد در ایران نام برده میشود.علیرغم اینکه احتمال عضویت او در شاخه زنان حزب حیات آزاد کردستان (پژاک} وجود دارد ( یاداشت زیر نویس 2)، اما خانم جلالیان دست داشتن در هر گونه فعالیت مسلحانه را ا قویا رد کرده. علیرغم این رد اتهام ، مقامات قضایی و سپاه پاسداران او را به "محاربه" متهم کرده و حکم اعدام برای او صادرکردند. این حکم بعدا با یک درجه تخفیف به حبس ابد تقلیل یافت واکنون بیش از پانزده سال از هنگانم دستگیری او در سال ۱۳۸۶می گذرد و در این مدت زینت جلالیان در زندان های مختلف بسر میبرد. بر اساس شواهد و حتی پرونده قضایی او ، خانم جلالیان عملا هیچ اقدام مسلحانه بر علیه رژیم حاکم انجام نداده و تنها به اتهام وابستگی به گروه مخالف کرد به حبس ابد محکوم شده.بدون شک دستگیری و حکم سنگین قضایی علیه این زن جوان تنها برای ترساندن و عدم ترغیب شهروندان کرد در حمایت از گروهای مخالف کرد صورت گرفته.
زینب جلالیان در زندان
ایران
خانم جلالیان از هنگام دستگیری ، ماهها در سلول انفرادی بسر برده. براساس نوشته های او که از زندان به خانواده خود مخفیانه ارسال نموده {بویژه به مادرش که همواره پیگیرمسایل فرزند خود بوده} ، او بارها شکنجه ومحکوم به خوردن شلاق شده که این مساله باعث شکستن سراو گردیده . علاوه بر این ماموران قضایی و زندان او را بارها تهدید به اعمال غیر انسانی و چندش آور نظیر "اجبار به انجام آزمایش بکارت" و تجاوز کرده اند. . علاوه بر شکنجه‌های شدید جسمی و روانی و حتی تهدید به تجاوز ، این زن زندانی سیاسی کرد از حق تماس و ملاقات با خانواده و دسترسی به وکیل نیز محروم بوده. خود او بارها در نامه‌ها و تماس‌های تلفنی‌اش از آن روزها به عنوان سخت‌ترین دوران حبس یاد کرده است.
بر اساس گفته های مادر زینب جلالیان ، اوسالهاست امکان ملاقات با دخترش را نداشته. زینب جلالیان در دوران حبس خود به بیماریهای مختلفی از جمله برفک دهان، ناخنک چشم، ضعف بینایی، عفونت دندان، ناراحتی کلیوی و گوارشی و کرونا مبتلا شده است. با وجود نیاز به درمان در خارج از زندان مسئولان اکثرا از انتقال او به بیمارستان خودداری کرده‌اند. حتی اگر در موارد معدودی مجبور به این کار شده‌اند، او را بدون طی دوره درمان به زندان بازگردانده‌اند..
این زندانی سیاسی در یکی از نامه‌های خود که از زندان خوی در خرداد ۱۳۹۷ به بیرون ارسال کرده به انواع شکنجه و اعمال غیر انسانی و نیز بیماریهای ناشی از مجازات دد منشانه ماموران حکومت به اصطلاح اسلامی سخن گفته که نگارنده از بازگویی این موارد قاصر است.
در خاتمه این نوشته ، در خصوص حبس غیر انسانی بیش از سیزده – چهارده سال این دو زن زندانی که از امکانات اولیه پزشکی در زندان محروم بوده و بخش قابل توجهی از زندگی خود را بدون حتی یک روز مرخصی در پشت میله های زندان گذرانده اند ، لازم به ذکر است که متاسفانه جوامع حقوق بشر بین لمللی تا کنون به این موضوع توجه لازم را نشان نداده اند. شاید این ایراد در مورد جامعه ایرانی خارج کشور نیز صدق می کند. نگارنده این موضوع را در گزارشات و نامه های متعد د به جوامع حقوق بشر اشاره کرده وخواستار توجه و حمایت آنها از آزادی این دو زن زندانی سیاسی که نمونه بارز نقص حقوق بشر درسطح جهانی بوده ، شده ام.
یاداشت 1 :
به گفته آقای حسن جعفری، همسر خانم اکبری منفرد : «برادر اول (مریم) را دهه ۶۰ کشتند. برادر دومش را در سال ۶۴ و یک خواهر و یک برادرش را هم ۶۷ اعدام کردند و هنوز اصلاً هیچ دلیل و هیچ توضیحی که قبرشان کجاست و کجا دفن شده‌اند به ما نگفتند".
یادداشت 2 : به مقاله کاوه کرمانشاهی در بی بی سی مراجعه شود.
https://www.bbc.com/persian/iran-features-60779641
His Excellency Antonio Guterres 18 March, 2022
Secretary-General- The United Nations
Hon. Michelle Bachelet - United Nations High Commissioner for Human rights
Dr Javaid Rehman, the UN Special Rapporteur on the Situation of Human Rights in the Islamic Republic of Iran
Ms Roberta Metsola-President of the European Parliament
Subject: Two women as prisoner of conscience unjustly imprisoned by the Iranian regime for the last thirteen years without even a day of furlough
I am honored to write to you who are officially responsible for ensuring the respect of political and human rights at a worldwide level. Your institutions have always stood as a symbol of hope for those deprived of their most basics rights as human beings.
You yourselves are the parents of children, and beyond that have the immense responsibility in charge of international organizations facing the current historical but tragic events. You are expected to defend the basic human rights principles in whatever circumstances. I therefore would like to request your intervention on the case Mrs Maryam Monfared and Ms Zeynab Jalalian, two women political prisoners held in prison for more than thirteen years without a single day of furlough.
I have written to you several times in the past as an independent advocate of human rights and an academic with no political affiliation. On the particular case of Mrs Akbari Monfared, I wrote and forwarded to your organizations and several others a long report in October 2016 underlining the case of mothers as prisoners of conscience in Iran.
Due to the critical health conditions of prisoners of conscience Mrs Akbari Monfared and Ms Zeynab Jalalian, I would like again to draw your attention to their cases.
.
Summary of the case of Mrs Maryam Akbari Monfared
Mrs Akbari Monfared has been behind bars for nearly thirteen years, and since her arrest in December 2009 has not benefited from even one day of customary furlough to visit her husband and three daughters. Mrs Monfared has suffered an incarceration harsh even by the standards of the Islamic Republic of Iran. She was “disappeared” for five months, during which her family had no information on the place of her detention. Mrs Monfared endured solitary confinement for several months, has faced discrimination, psychological torture and forced confessions from the prison guards, and on several occasions even been refused medical treatment.
However, the cruelest suffering has been the separation from her three daughters. Mrs Monfared’s youngest was a just toddler when she was imprisoned and has grown to 15 years old knowing her mother only through brief prison visits.
Before her arrest, Mrs Monfared kept house for her family and had no political activities, but her “crime” – only implied by the prosecutor – was having three brothers and a sister executed by regime of Ayatollahs during 1981-1988 for their connections with the opposition PMOI (People’s Mojahedin Organization of Iran).
Mrs Monfared’s case has been raised several times by human right organizations including Amnesty International, which has released several urgent calls since her arrest. In the most recent call (Urgent action dated 27 August 2021)[1], Amnesty urged the immediate and unconditional release of Mrs Monfared as her conviction was solely based on her peaceful correspondence with her family. On 10 March 2021, she was suddenly transferred from Evin prison in Tehran to a prison in Semnan province, 200km away from her family, in breach of both international and Iranian law requiring prisoners to be held, to the extent possible, in prisons close to their homes. Her transfer came after open letters from inside prison seeking truth and justice for the victims of the mass enforced disappearances and secret extrajudicial executions of 1988, who include her siblings. For years, ministry of intelligence officials has threatened to subject her to internal “exile” or to impose an additional prison term on her if she continues to speak out against the authorities’ human rights violations and crimes under international law, as she did in an open letter in July 2021 addressing the unlawful killings of protesters during the people uprising of 2016 in Teheran and several other major cities in Iran.
Summary of the case of Ms Zeynab Jalalian
Ms Zeynab Jalalian is a 41-year-old Kurdish-Iranian prisoner of conscience who has spent the last fourteen years in prison, accused of being a member of the Kurdish militant group PJAK, which she denies. She was convicted of violations of the Islamic rules of the so called Moharebeh and sentenced to death by the Islamic Revolutionary Court. Her sentence was later reduced to life imprisonment.
According to her family and also the Human Rights Council Working Group on Arbitrary Detention[2], Ms Jalalian moved to Iraq in 2000 where she became engaged in social and political activism, in particular assisting Kurdish women by providing education and social services in Iran and Iraq. She occasionally traveled back to Iran to carry out her activities and once delivered a speech about women’s rights at a girls’ high school there. In March 2008, she was arrested by armed Iranian intelligence security officers when travelling to Sanandaj, in the west of the country. Iranian human right organizations allege that, without informing Ms Jalalian of the reason for her arrest, officers kicked her as they removed her from the bus.
Her family reported to the Human Rights Council that the prison authorities sought to coerce Ms Jalalian into confessing that she was a PJAK member, and she was asked to express remorse in front of a camera for joining the PJAK. When Ms Jalalian refused, she was subjected to various forms of torture which included hitting her head against a wall and flogging her feet. She was often brought unconscious back to her cell.
Ms Jalalian was also denied basic medical care and family visits. In an interview on the website of the Campaign on Human Rights in Iran dated 20 February 2022, the mother of Ms Jalalian declared that she has not seen her daughter for the last fifteen years.
According to family and human rights organizations such as Amnesty International[3], Ms Jalalian is at risk of losing her eyesight in prison as she is being refused surgery for a worsening eye condition called pterygium, which is also causing her severe discomfort. She also has heart, intestinal, and kidney problems, as well as an oral thrush condition that has caused painful white bumps on her tongue and interferes with her ability to eat and swallow. Additionally, she is experiencing dips and spikes in her blood pressure, which the prison doctor has said is linked to the stress and psychological pressure she is under. She has repeatedly asked the prison authorities to take her to a hospital outside the prison for specialized testing and treatment but they have either rejected outright her requests or have accepted them on the condition that she make videotaped “confessions”. Evidently, Ms Jalalian is subject to the utmost degree of inhumanity by the prison authorities in Iran. She has spent almost fifteen years in different prisoners in Iran without a single day of furlough.
I hereby urge you to use your good offices in making every effort to ensure that political prisoners in Iran, particularly Mrs Maryam Akbari Monfared and Ms Zeynab Jalalian, are released or at least are allowed a few days of leave to be with their family or seek medical treatment.
Yours faithfully,
Bahram Soltani
Copy:
Amnesty International
Iranian Human Rights Organizations
Media
بخشی از نامه ارسالی به دبیر کل سازمان ملل در خصوص زندانیان سیاسی که به خانمها مریم اکبری منفرد و زینت جلالیان اختصاص داشته
His Excellency Antonio Guterres 18August, 2022
Secretary-General- The United Nations
] would like to draw your kind attention to the cases of two women prisoners of conscience in Iran:
Maryam Akbari-Monfared, 47, a homemaker and mother of three daughters (aged 3, 11 and 12 at the time of the arrest of their mother), has served thirteen years of a fifteen-year sentence. Since her arrest in December 2009 she has not benefited from even one day of customary furlough to visit her husband and three daughters. Zeynab Jalalian, 41, is Kurdish-Iranian prisoner of conscience who has spent the last fourteen years in prison, again with no customary furlough, accused of being a member of the Kurdish militant group PJAK, which she denies. She was convicted of violations of the Islamic rules of the so-called Moharebeh, and sentenced to death by the Islamic Revolutionary Court. Her sentence was later reduced to life imprisonment.
Both women have suffered an incarceration harsh even by the standards of the Islamic Republic of Iran, and have limited visits from their families. Both are in poor health but are denied basic medical care.
I have personally written several letters to you and several other highly ranked individuals at international institutions (please see the last letter dated 18 March 2022) requesting your intervention for humanitarian reasons.
These two women have had no political activities whatsoever but are held in prison on unfounded allegations of political misconduct. Akbari-Monfared’s[4] “crime” is her family relationship with some members of opposition groups.
Excellency, as the Secretary General of the United Nations, you are tasked with promoting peace, coordinating World’s security, dealing with political and social conflicts, and defending human rights. ] believe that nothing is more important that defending basic human rights and ] deeply regret that these have somehow been ignored for political reasons. ] know that the Islamic Republic of Iran has since its establishment in 1979 maintained an aggressive policy including nuclear program and interventions in countries such as Iraq and Syria. Regrettably, the international community that is officially represented by your organization has too often allowed political compromise to eclipse human rights, for instance in the case of Iran or of civilians in Palestine, where many children have been killed or injured by the Israeli army.
Your actions are by no means under question. During your long career at national, European and international levels, you have personally witnessed the suffering of the most vulnerable people all over the world, from refugee camps to war zones such the recent Russia’s aggression against Ukraine and have made the preservation of human dignity the cornerstone of your activities.
I hereby urge you to use your good offices in making every effort to ensure that political prisoners in Iran, particularly Maryam Akbari-Monfared, and Zeynab Jalalian, are released or at least are allowed a few days of leave to be with their family and seek medical treatment.
Yours faithfully,
Bahram Soltani
__________________________
[1] https://www.amnesty.org/en/documents/mde13/4657/2021/en/
[2] Opinions adopted by the Working Group on Arbitrary Detention at its seventy-fifth session, 18-27 April 2016 Opinion No. 1/2016 released on 4 may 2016 concerning Zeinab (Zeyban) Jalalian. https://www.ohchr.org/sites/default/files/Documents/Issues/Detention/Opinions/Session75/Opinion_2016_1_Iran.pdf
[3] Amnesty International, Urgent Action, UA: 151/14 Index: MDE 13/8598/2018 Iran Date: 15 June 2018
[4] Before her arrest, Mrs. Abari-Monfared kept house for her family and had no political activities, but her “crime” – only implied by the prosecutor of IRI– was having three brothers and a sister executed by regime of Ayatollahs during 1981-1988 for their connections with the opposition PMOI (People’s Mojahedin Organization of Iran).
