می گسار

از نگه ِ خمار تو خلسه و خواب گشته ام
واز لب ِ مشکبار ِ تو بادۀ ناب گشته ام
خود چه فسانه خوانده ای در رگ ِ بیقرار ِ من
کز سکرات ِ بوسه ای خام و خراب گشته ام
می کشم از شراب ِ تو؛ از خُم ِ در حجاب ِ تو
نازک و مضطرب، رها همچو حباب گشته ام
هر نفسی ز فتنه ای در دل و جان تنیده ای
گه به سریر ِ لذّتم گه به عذاب گشته ام
این دل ِ تشنه را نگر بر سر ِ قطره ای چه شد
تا به لبش نَمی ، رسد، بر سر ِ آب گشته ام
آمدم آن خیال ِ تو ، شور ِ تو و وصال ِ تو
او سرِ آب برده شد، من به سراب گشته ام .
بینش اگر نبویدت، راز درون نگویدت
بی دل و واله و غمین در تب و تاب گشته ام .

محمد بینش (م ـ زیبا روز )