ماه و نردبان

حتی ماه،
که به من بافته شده
نمی تواند پایین بیاید
ازنردبان کودکیم.

ماه خاکستری که به زمین دل داده ست،
قلقلک میدهد دریا را
زندگی می شود از بلندایش کوچک.
به پنجره ام می تاباند
نورربوده شده آفتاب را.

به تماشایم می نشیند خاموش
اماخاموش نمی شوند دستانم

به سرخی خون می زند رنگی به ماه
قصه سرخیها می نویسد.

با نخی سرخ می دوزد انگشتانم
ماه را به زمین
زمین سرخ می شود،
نردبان کودکیم آبی.

می آغازد بازی رویای دیوانگی
ازآغاز انفجار جهان
اسبی سفید با نوری مکمل
پرتاب می شود
دهانه چاله سیاه کهکشان
به خاطر می سپرد سیب سرخ را.

از شانه های اسب پرتاب می شوم
روی گهواره ماه
ماه تاب می دهد مرا
تاب تاب
دنیا بچرخ تا بچرخیم.

چه غافل مانده ام از تنفس آبیها
انگارآبشار نور کهکشانها
درمن جاری بوده ست
و زاده تخمکهای خاک
با من روییده ست

با د و آب ستاره ها می جهند
درحفره های پیر زمین
زندگی در پستوها
بی رنگ و با رنگ می چرخد
آفرینش ققنوس های رنج
در خاکسترهای نهفته تکرارمی شوند
درتب شبهای مهتابی
فیلها زمان و مکان مردن را می دانند
همچنان که قوها فقط دوبا ر
آواز می خوانند
لحظه ی مرگ و مهر.
اما قانون طبیعت
فرمان به پیش وافزایش می دهد

آه هنوز
همان جاست ماه خاکستری
و رویای نردبان آبی کودکیم
در بیا بانهای حسرت
بلند و بلند تر می شود ...

یولی 2022 برلین
شهلا آقاپور
Shahla Aghapour
https://www.instagram.com/aghapourshahla/