آه از این باد بلاخیز، که زد در چمنم

من چه‌گویم که غریب است دلم، در وطنم
کی به پایان رسد این راه، که شوری به چمن درفکنم
سخن عشق بدوزم به لباس سمنم
ولی، اینک، همه مرغان هم‌اواز رفتند
روزگاری تهی از آواز است

چه غریبانه ست این بی‏پایان
من، به یاد مرغ از قفس پریده، می‏نالم
به یاد تباهی خودخواسته.
با وعدۀ آزادی
آن‌گاه که عنانِ خرد از دست ما رها شد
ما، همه، چشم برآن‌چه روی می‏داد بستیم
و یاوۀ دیو را درست پنداشتیم.