تنِ خیابان
حروف ِ باران
و جمله های نا نوشته در زمستان؛
ولَمسِ جانِ
شب و سپیده
میان ِ لحظه های گنگِ ابهام؛
چگونه باید،
گذشت و گم شد؟
چگونه بایداز سفر ،نشد هراسان؟!
نمانده حرفی
برای گفتن،
اشاره یی بس است ، چه جای ِ ایهام.
*******************************************
پنجم ماه مِی هنوز کُرُنایی ۲۰۲۲
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
