هزارِ کلاب ها*

هزاره ها
هنوز در پروازند
به سویِ کور سویِ نا کجا آباد
دسته ای به آن سویِ آرزو
دسته ای دیگر
خسته بال
به دنبالِ هزاران رؤیا
و
آسمانِ بی رحم ندارد
تکه ابری
برایِ خوابِ خسته ی بالِ شان
هَزارهِ ها
گاه می گریند
و
گاه به فریاد
آوازی وُ نغمه ای
اما
نه دربانِ آفتاب
و
نه
پاسبانِ مهتابِ شب
درنگی به آهِ شان
بی خیالِ صبحدم
چرا که
نشسته به طنازی
پایِ میزِ صبحا نه ای ناب
نه
در ختی
نه شاخه ای بنمانده
تا زانویِ خستگی را
به قطره آبی
سجده کنند
منقارِ تشنه را
هزارهِ ها
لرزان وُ ترسان
پَر پَر زنان در آسمانِ این زمینِ سوخته
آب
وُ
نان وُ خانه ای را
جستجو می کنند
هزاره ها
غریبند
اندر کلاب ها


14/04/2022
رسول کمال

* اشاره به کلاب هاووس