باورش سخت است

روی دوپا ایستاده بودم. یک پا را از دست دادم. حامل یک ترک در خویش بود. حقیقتی که می بایست انکار کنم، وقتی یک جوان بودم. زخم های نوجوانی که زمانی بودم.

روی دو پا یستاده ام. یک پای واقعی و یک پای مصنوعی. از جنس رویاها. سال ها می بایست بدون یک پا با زندگی کنار بیایم. سخت بود و ناگوار. الهه رویاها به کمک من آمد. به من آحوخت از رویاها یک پای مصنوعی بسازم.

اکنون نه می توانم در بازی های المپیک شرکت کنم و نه در بازی های پارالمپیک. در المپیک به این خاطر نه، که این یک حقه بازی خواهد بود. می بایست بگویم که از یک پای مصنوعی برخوردارم. در پار المپیک به این خاطر نه، که کسی باور نمی کند من از پای مصنوعی برخوردارم. بگونه ای راه می پیمایم، انگار که از دو پای واقعی برخوردار باشم. باورش سخت است که از یک پای مصنوعی برخوردارم.