به توماج صالحی
ناپاکِ جهانید
شما مرگ پرستان
از خنده وُ شادی
به دل هیچ ندارید
چون، خود همه دردید
شما تیره پرستان
در چهره عبوسید وُ
هم از عقل بدورید
جز زاری وُ محنت
به جهان هیچ نجویید
با خدعه و نیرنگ
همه چیز بِبُردید
کُشتید زما پیر وُ جوان
رُستَمِ دستان
جز مرگ شما نیست
دگر واژه ای بر لب
هیهات فکندید
همه ملتی در تب
روزی که نباشد
اثر از دینِ شمایان
این خانه ی ویرانه
شود باز گلستان
ناپاکِ جهانید شما
عاشق مرگید
از خنده وُ شادی همه دورید
شما تیره پرستان
08/09/2021
رسول کمال
این شعر را با صدای شاعر از این جا بشنوید
