به یاد زنده یاد خسرو سیف
آری عقاب سالخوردهء رنجور
پر گشود.
از آسمان ساحت ایران گذر کنان
زی قلهء سپید ِ دماوند
ره سپرد.
بر اوج آسمانی البرز
بر نشست .
مهر آبه ء وطن در دور دست اوست
شاخاب پارس
آبی و رخشان و موج خیز
می آیدش به چشم.
می خواندش سرود.
آن دلنشین سرود سر افرازی وطن:
ایران کهن سرای کیان جاودانه است.
بنگاه دلنواز سرود و ترانه است .
می آیدش به گوش :
ایران کنام شیر و خانهء شیرویه ماندنی است.
شرح مقال بابک و یعقوب خواندنی است .
اسفار و مازیار و تهمتن نمردنی است .
می خواندش سروش :
ایران دو باره باز بر افلاک پر کشد.
از بادهء ظفر خُم و خُمخانه سر کشد.
خسرو به جشن آید و شیرین به بر کشد .
۲۴ / ۴/ ۱۴۰۰
منوچهر برومند
م ب سها
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
