تخته سنگ سلیس

استقامت اوّل را
میانۀ راه از یاد بردیم
گوئی تولّدی در کار نبوده است
و نه دست و پا زدنی
غرق شدنی
نجات یافتنی
.....
استقامت اوّل
کفش ِخط کش به پا کرد
همه جا را نشانه گذاشت
اندازه زد
شماره ها به چشمش رخنه کرده
فزونی گرفتند
به گردش درآمدند
گردونۀ اعداد می چرخید
و استخوان استقامت
از بیم خُرد شدن
به پشت اولین دیوار پناه برد
انگار نه انگار
وقتی که می آمدیم
قدم به قدم
بغل به بغل
گلهای هرزه را به کناره ی جاده پرتاب کرده
راه را بی تأسفی ادامه می دادیم
....
استقامت آغازین
آن تخته سنگ سلیس
که به هر زبان که ادا کنی
حرف اول و آخر است