عشق را به ارمغان آوردی

کَت بسته
اُستاده در برابر تقدیر
زخمهای دیرینه ات را می شمارم
در شیارهای نشسته
بر چهرهِ آیینه
کیِ و از کجا رویای تو را ربودند؟

در سکوت تو فریادی ست
فریادی زان سوی قرنها
از ورطهِ سیاه مغاک
که پژواک آن افتاده بر افلاک

تو،
از مرزهای وحشت آمدی
گریزان از دهلیز تاریکی
همواره بر روشنایی گریستی،
آنک،
بر بلندای تاریخ اُستاده ای!
و دستانت،
حلقوم نرینگان شب را می فشارد
تو دیگر" کالا" نیستی
در بازار "سرمایه" و غارت
در خلوتِ نیمه پنهانت

تو... زنی،
عشق را به ارمغان آوردی
ای حیات بخش هستی!
زندگی بخش انسان .

رحمان - ا ۱۶ / ۱۲ / ۱۳۹۹