جنبش آزادی خواهی مردم ايران در داخل کشور با ديو استبداد ولی فقيه چنگ در چنگ است و مسئوليت تاريخی و سرنوشت ساز خود را با مايه گذاری از جان عزيزترين فرزندان اين سرزمين بر دوش می کشد. جنبشی مسالمت آميز،مستقل و نيرومند که به خودگردانی، خود رهبری و خلاقيت فعالين آن تکيه دارد.
اين جنبش از آنجائی که عميقا مردمی، برحق و خودجوش است، از حمايت بی دريغ مردم هم برخوردار است و به يمن خويشتن داری و شکيبائی و پرهيز از خشونت و پايداری برمطالبات مدنی خود، جهان را با خود همسو و همصدا کرده است.
ضعفی که در سی سال گذشته نيروهای سياسی به طور خاص و کل جنبش آزادی خواهی به طور عام از آن رنج برده است غفلت از يک ضرورت بسيار حياتی بوده است. غفلت از فراهم نمودن فضا وفرصت هائی که هر شهروند ايرانی بتواند به اندازه توان وتمايل خود در مبارزه آزادی خواهی شرکت کند. نتيجه اين که می بينيم دريای وسيعی از ايرانيان (به ويژه در خارج کشور) يا درمحافل کوچک اتميزه شده اند و يا انرژی و توانمندی هايشان بی استفاده مانده است.
باور عميق نگارنده بر اين است که ايرانيان خارج کشور نه تنها يک گنجينه بزرگ در حوزه های علمی، ادبی و فرهنگی بلکه يک سرمايه مهم سياسی – اجتماعی هستند که در صورت همراه و همصدا شدن می توانند بسيار تآثير گذار بوده و شتاب رسيدن مردم ايران به آزادی و مردم سالاری را دوچندان کنند.
عامل نيرومندی که ايرانيان داخل کشور را با وجود باورهای مختلف و نگاه های متفاوت به انسان و جهان و جنبش سياسی در کنارهم قرارداده است درک اين ضرورت است که ما با هم قوی و شکست ناپذير می شويم اما بدون هم تنها و ضعيف و نامرعی هستيم. اگر سی سال زندگی در خارج از کشور، ما را با منش ملل مترقی در حل اختلافات و رعايت قواعد بازی دمکراتيک آشنا نکرده باشد، اکنون با عاريه گرفتن بخشی از شکيبائی و ضرورت شناسی هموطنان مان در داخل کشور می بايست به خود آئيم، از اين همه پراکندگی و تشتت بی مورد دست برداريم، به نيروی راه گشای خرد ودرايت رجوع کنيم و برای همفکری و همبستگی با هم و با مردم داخل کشور، آستين ها را بالا بزنيم.
دو حادثه مهم در فاصله تحريربخش اول و دوم اين نوشتاراهميت تشکيل کنگره ملی ايرانيان را دو چندان می کند. اعتراف گيری از گروگان های سياسی اسير در دست شکنجه گران در ايران و حمله به اعضای مجاهدين در عراق و کشتن و پايمال نمودن حقوق انسانی آنها. اين پرسش به شدت به صدر اولويت های ما پرتاب می شود و پاسخی بی کتمان می طلبد:
کدام نهاد ملی، دمکراتيک و نيرومند در چنين شرايطی می تواند يک صدای رسا و غير قابل چشم پوشی برای دفاع از اين دو دسته ازهموطنان ما باشد و نگذارد استبداد هار حاکم به حذف فيزيکی آنها بپردازد؟
و دوم اين که چه بلاهای ديگری می بايست بر سر مردم و بخشهای گوناگون جنبش آزادی خواهی آنان بيايد تا ضرورت اتحاد ما را برای گذار به آزادی و مدرنيته و نقطه پايان گذاشتن بر کشتار وخشونت و پرخاشگری به يک باور استوار تبديل کند؟ آيا هزينه ديگری هست که بايد پرداخت شود؟ آيا وقت همگرائی وسيع ما برای دست يابی به آرمان های مشترک آزادی خواهانه فرا رسيده است يا دوست داريم قدری بيشتر صبر کنيم؟!
کنگره ملی ايرانيان ظرفی برای تجمع وهمکاری هموطنان ما در خارج کشور و يک فرصت تاريخی برای تولد يک نهاد ملی و مردمی است که حضور ايرانيان در عرصه های عمومی مبارزه آزادی خواهی را فراهم می کند و با پشتوانه مردمی خود می تواند به دفاع چشمگير و تأثير گذار از حقوق دمکراتيک مردم ايران بپردازد. اين يک نهاد دمکراتيک و فراگير است که هويت و فلسفه وجودی خود را از رأی مستقيم مردم می گيرد.
نامه ها، نظرات و پيشنهادات سازنده و اميدوار کننده فعالين سياسی و نيز ساير هموطنانی که با دلسوزی به تشويق ما در تکوين کنگره ملی ايرانيان پرداخته اند حاوی پرسش هائی بود که نگارنده را ناگزير از تحرير اين نوشتار تکميلی کرد. در بحث نخستين تشکيل کنگره ملی ايرانيان اشاره کرده بودم که قصد ورود به جزئيات اهداف و وظايف اين کنگره را ندارم. اکنون با احترام به خواست هموطنان موافق با اين طرح به شکلی اجمالی به طرح شمه ای از اهداف و وظايف آن می پردازم و جزئيات فنی و اجرائی آن را به خود کنگره واگذار می کنم.
مهمترين اهداف کنگره ملی ايرانيان
1. ايفای نقش نمايندگی ايرانيان درخارج کشور
2. دفاع حقوقی از خانواده شهدا، زندانيان سياسی و مفقود شدگان درشکايت آنها به نهاد های حقوقی بين المللی برای تعقيب جزائی عاملين قتل و شکنجه وآدم ربائی
3. تلاش برای آزادی زندانيان سياسی و پيگيری سرنوشت مفقود شدگان
4. همسو نمودن اعتراضات ايرانيان خارج کشور با جنبش آزادی خواهی در داخل کشور
5. دفاع از حقوق دمکراتيک مردم ايران مشتمل بر:
· لغو فوری مجازات اعدام
· ممنوعيت هر نوع شکنجه در پروسه بازجوئی از هر زندانی صرف نظر از نوع اتهام
· برخورداری فرد بازداشت شده از حق وکيل در کمتراز ۲۴ ساعت پس از دستگيری و مصونيت فرد بازداشتی از پاسخگوئی به هر سئوالی در غيبت وکيل. دادن اطلاع کتبی به فرد بازداشتی در مورد اتهام و کيفر خواست.
· آزادی های بی قيد وشرط سياسي
· آزادی مطبوعات، تشکل و اعتراضات مسالمت آميز
· آزادی پوشش، شغل و مذهب
· حق برابر انتخاب شدن و کار کردن در همه سطوح اجرائی ومديريتی کشور(از جمله پست رياست جمهوری) برای زنان ومردان بدون توجه به نوع مذهب، گرايش فکری يا خط سياسي
· برگزاری انتخابات آزاد و دمکراتيک در همه سطوح جامعه(رياست جمهوری، مجلس، شورای شهر و...) بر مبنای بيانيه جهانی حقوق بشر و فقدان هرگونه حق ويژه برای نهادهای سياسی – ايدئولوژيک در تأييد يا رد صلاحيت کانديداها
· آزادی بيان و انديشه
· انتخابی بودن همه مديران و رهبران سياسی و پاسخگو بودن آنها در مقابل مردم و نمايندگان منتخب آنها
· مشروط بودن هر مقام و مديری که در مسائل حقوقی و سياسی کشور دخالت می کند به اخذ رآی اعتماد از مجلس نمايندگان مردم قبل از آغاز به کار.
6. فراهم نمودن امکان پشتيبانی گسترده ايرانيان خارج کشوراز مبارزات مردم درداخل ايران
7. منزوی نمودن ديپلماتيک رژيم
8. تلاش در جهت پيوند دادن دو بخش بيرونی و داخلی جنبش آزادی خواهی به همديگر
9. حفاظت از اسناد و مدارک وآثار مربوط به جنبش آزادی خواهی ايران
وظايف اجرائی کنگره ملی ايرانيان
1- تشکيل هيئت وکلا و حقوقدانان جهت:
- شکايت به مراجع بين المللی درپيگرد قانونی عاملين قتل و شکنجه و ضرب و شتم و تخريب اموال عمومی و خصوصی مردم.
- شکايت به سازمان ملل، و ساير نهادهای مدافع حقوق بشر به منظوراعمال فشار به رژيم جهت آزادی تمامی زندانيان سياسي
- تقاضای تشکيل کميسيون حقيقت ياب از سوی سازمان ملل و نهادهای مرتبط با آن به منظور تحققيق در مورد فجايع اخير و جزئيات آن از زبان قربانيان و باز ماندگان و پيگيری حقوقی آنها
۲- سازماندهی تظاهرات، اعتصابات، اعتراضات و ساير فعاليت های ايرانيان خارج کشور در حمايت از جنبش آزادی خواهانه مردم ايران
3- راه اندازی برنامه راديو- تلويزيونی مستقل به منظور:
- پوشش دادن اخبار مربوط به سرکوب و افشای جنايايت رژيم
- بازتاب مبارزات مردم ايران به جهانيان
- انتقال اخبار فعاليت های ايرانيان خارج کشور به داخل کشور
۴- اعمال فشار به دولت های پشتيبان رژيم برای قطع پشتيبانی از آن و حمايت از مبارزات مردم ايران
5- اعمال فشار به سازمان ملل، اتحاديه اروپا و کشورهای خارجی به منظور به رسميت نشناختن رئيس جمهور کودتا و اجتناب از راه دادن او، نمايندگانش و يا هر فرد مرتبط با او به خاک اين کشورها.
6- اعمال فشار به نهاد ها و کشور های فوق به منظور به تعليق درآوردن روابط ديپلماتيک با رژيم و مشروط نمودن روابط عادی به تن دادن رژيم به مطالبات مدنی و سياسی مردم ايران.
7- سازمان دادن سمينارها به منظوربررسی مقوله های پايه ای جنبش سياسی ايران، تشکيل جلسات رای زنی و ديالوگ ميان ايرانيان به منظور جستجوی راه های ارتقاء جنبش آزادی خواهی و تداوم آن
8- جمع آوری اسناد و مدارک و آثار متعلق به جنبش آزادی خواهی ايران و تشويق پژوهشگران در جهت تدوين تاريخ اين جنبش. اين کار با توجه به حاکميت جو سانسور بر فضای کشور و انسداد جريان انديشه و بيان بسيار ضروری است.
9- سازمان دادن فعاليت های فرهنگی، هنری و غيره در راستای پشتيبانی از مبارزات مردم ايرانيان و اختصاص درآمدهای حاصله به اين مبارزات.
10- حمايت از خانواده های شهدا، زندانيان و مفقود شدگان
اين سرخط ها نه يک کليت مانع و جامع، بلکه فشرده ای است از اهداف و حوزه های مختلف فعاليت کنگره ملی ايرانيان. بی ترديد هر ايرانی علاقه مند می تواند نظرات، پيشنهادات و ملاحظات تکميلی خود را به اطلاع نگارنده برساند تا اين طرح هرچه بيشتر تکميل و به روز شود.
با آرزوی پيروزی مردم ايران
iranian.nc@gmail.com
مسعود افتخاری
سوئد – مرداد ۱۳۸۸
برای مطاله بخش نخستين اين نوشتار به لينک زير مراجعه کنيد:
http://diaalog.blogspot.com/2009/08/blog-post.html
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
