متولد دهه ی شصت

متولد دهه ی شصت ... نسلی که ما هستیم
نسل ما، متولد شلوغ ترین دوره از تاریخ ایران بود. دوره ی نا آرامی هایی که می رفت تا حکومت بعدی را به حکومت قبلی تحمیل کند. نسلی که در بلوای جنگ به دنیا آمد و صدای گریه اش در هیاهوی تیر و رگبار گم شد. در میان انبوه عکس شهدا و کاروان پیکرهای نیمه تمام مفقود الاثرها قد کشید و چندان دیده نشد. نسل شیرخشک های کوپنی، نسل تحریم ها و تبعیض ها. نسل قلک های پول تو جیبی برای بچه های جبهه، نسل بادبادک های کاغذی، نسل اجبار مقنعه از شش سالگی.. نسل کتاب تاریخ های تحریفی و نصایح ناگزیر چهارصد صفحه ای امام. نسلی که عادت کرده بود به دم نزدن از تناقض های خانه و مدرسه . نسل چوب دوسر نسوزی که بیست و دو بهمن ها با مدرسه به تظاهرات می رفت و تشویق می شد و عصر همان روز تحقیر و توبیخ می شد به جرم آستین های کوتاه و موهای وحشی بی طاقت زیر روسری و شال ها!
نسلی که ما بودیم .... نسل کم توقعی که اگر به موی سرش، به روسری و پوشش اش ایراد نمی گرفتند می رفت که نسل سر به راهی بماند. نسلی که چیز زیادی نمی خواست، داشت عادت می کرد به آن همه محدودیت که تنها مهم کم و زیادش بود.
دلش به حاشیه ها گرم بود، به هر از گاهی تئاتر شهر رفتن، کتاب های ممنوع را از دست و بال دستفروش ها درو کردن و این میانه فیلم به زبان اصلی دیدن و تحلیل های غیر کارشناسانه.
نسلی که در به در پیتزای پیرونی می خورد و سپس تا آخر شب در گودو اظهارات روشنفکرانه اش را لیست می کرد و بلند بلند فروغ و شاملو می خواند.
نسل بی آوازهای که می رفت تا همین چند وقتِ پیش، تمام موجودیتش به شش و هشت های پراکنده در ضیافت ها و میهمانی های بیخنده و دود محدود شود. به دلخوشی های زودگذر که اگر آن هم نمی بود هیچ چیز دیگری هم نبود.
نسلی که رضا داده بود به تقدیرش بر زاده شدن در مختصات محدودیت و با این حال می بالید به تاریخ کهنش و متعصب بود بر ذره ذره از خاکش. نسل ما هرچند سرکش، اما انتظار کمی داشت. نه پول نفت را خواسته بود و نه ادعای جاه و مقام، نه هیچ چیز دیگر. فقط خواسته بود که رئیس جمهورش را خودش انتخاب کند و این درخواست نه خلاف شرعی بود که بارها به استناد همان محکوممان کرده بودند، و نه خلاف قانونی که از آن دم می زدند و ما آنرا نمی دیدیم.
حالا همان نسلی که دست پرورده انقلاب بود، خس و خاشاک افتخارآفرینی ست که آمده تا بغض ۳۰ ساله ی سرزمینش را بشکند. این نسل همان اغتشاشگر نجیبی ست که می خواهد داد مظلومیت مردمانش را باز ستاند. نسل فرزندان انقلاب، که چشم و گوش باز کرده و ترسش ریخته. همان نسلی که تا پیش از ۲۲ خرداد در خود نمی دید رو در رویشان بایستد آن هم با دست خالی،و تنها سلاحش فریاد الله اکبری باشد که آن را هم تاب نیاوردند.
نسل ما زنده است، نه به آرمان، نه به کمال گرایی، که زنده است به توشه ای که هیچ چیز توان بازستاندنش را ندارد. نسلی که اخبار رسانش نه بی بی سی فارسی ست و نه ضرغامی، که این نسل خودش رسانه است ... این نسل من ست ! نسل ماست. نسلی که دیگر خاموش نخواهد شد و پیوسته خود را تکرار خواهد کرد.