توهشیاری، توبیداری!
نوید بامدادانی!
توخورشیدی، توامّیدی،
به صبح روشن فردا،
دراوجِ آسمان ما،
تومی‌تابی،
تومی‌مانی.
********
تو در یادِ جهان می‌مانی و یک‌دم،
ز ره‌پویان راهِ صبح دم پنهان نمی‌مانی؛
اگر دُژخیمِ خون‌آشام
نشست اندرکمین،
رَه برتو بست و زان سپس افکندت اندر بند،
زبان‌ات اَر که بگشود او به صدها حیله و تَرفند،
طناب‌اش را به صد افسون و صدها ضربه‌ی جانکاه،
اگر بر گردن‌ات آویخت.
تو خود ناگفته می‌دانی و هم ننوشته می‌خوانی
که در گُردان رهپویانِ راهِ خلق می‌مانی.
توگویایی،
توبینایی،
به راه پُر نشیب و پُرفَرازِ خلق،
به دست‌ات پرچمِ پیروزی فردا،
به راه خویش مانایی.
********
جوانی قهرمان بودی و اکنون نیز،
بزرگِ قهرمانان جهانَستی
و یاد‌ت جاودان ماناست؛
اگر تو رَخت از این خاک بربستی.
تویی همراه با تختیّ ِ ناماور،
تو پیروزی دراین میدان رزمِ رَهروانِ صبح‌دم،
هرچند،
لگدکوبِ سُمِ اسبانِ این نامردمانستی.
