دوباره می‌آیم

مانده ام
   هنوز
چون آن صنوبر پیر جنگل
با پاره پاره رویا ها
         و
تکه آرزوهایم
پا بر جا
می زنم لبخند
با قطره های اشکم
         اگر چه
از فاصله ی دستان ما
          می گریند
          کوه
          و
          دریاها
        مانده ام
         هنوز
چون بیداری آفتاب
بر کمند گیسوی البرز
چون جرعه ی شیرین کارون
بر صلابت نخل ها
اگر چه بغض این درد
بسته راه فریاد را
        و
چون شمعی نیمه جان
         مانده
          تنها
کورسویی به جا
با این همه
         دوباره
         می آیم.

10/07/2020
 رسول کمال