هفت سروده

۱
آواره ترین ذره ز آوارِ جهانم
گردی ز غباری زِ کران تا به کرانم
در خویش فرو ریخته، بر خاک فتاده
بر شانه خود در پی یک گور روانم
۲
آغاز و انجام جهان ناپیداست
در حال ندانیم چه حالی فرداست
فردا که شود حال فراموش کنیم
آن حال که حالِ خود بداند بوداست

۳
سکوتت با من استش بس سخن‌ها
ز قیل و قالِ غرّای زغن‌ها
بگوید روزگارت بس سیاه است
چو زاغانِ نشسته در چمن‌ها

۴
کارم شده هر روز به صحرا بروم
در بدکده‌ها در پی حورا بروم
گفتا که تو بیماری و هذیان گویی
گفتم که زنم ولی چو عذرا بروم

۵
ای مرغِ زباله‌خوار‌ه‌ی دریایی
از اوج هوا سوی زمین می‌آیی
ای وای که ریزه‌خوارِ آدم شده‌‌ای
آری تو همان شوی که آن جویایی

۶
تو از من عاصی‌یی، من از زمانه
که کرده هر دومان جاکن زِ خانه
دو طغیانگر، دو تبعیدی، دو یاغی
که می‌شورند بر هم عاشقانه

۷
امروز دو ابر گرم بازی بودند
نم‌ نم به طرب به دلنوازی بودند
من خیسِ کنار و بوسشان می‌رفتم
انگار که محمود و ایازی بودند

/
نیلوفر شیدمهر

تارنما:
https://nilofarshidmehr.com/

کانال شعرخوانی https://www.youtube.com/channel/UCXxprnzt0dehvDSXjwnBLGQ?view_as=subscriberدر یوتیوب:
https://www.youtube.com/