سرفه هایم، عطسه هایم،
تنِ تبدارم، تنگیِ نفس هایم،
خستگی مزمن و بی رمقی ام،
از انسانی که بودم ویروسِ مهیبی ساخته است
که جهانی از آن می گریزد.
*
دست دادن ممنوع!
روبوسی ممنوع!
لمسِ دیگری ممنوع!
در اتوبوس و بازار و مترو!
همه با حفظِ یک متر فاصله!
در سلولی ناپیدا زندانی ام کرده اند.
حقِ خروج از سلول را ندارم.
آن سلول نامرئی، خودِ منم.
*
همیشه دیر است.
همیشه حسرتش می ماند.
همیشه ناکام می مانیم.
رسمِ دنیایِ وارونه اینست.
صدهزار پلیس و ژاندارم مجهز در خیابانها برای کنترلِ مردم
به نامِ مبارزه با ویروسی کوچک !
کووید نوزده در سال بیست بیست یک تنه جهان را فتح می کند و همه ما را به اسارت می گیرد!
*
دلم تنگ است: به اندازهِ هزاران سال و به مسافتِ کیلومترها،
دلم تنگ است: به مسافتِ دریاها و اقیانوس ها و صحراها و کوه ها و جنگلها،
آخ کاش دستِ رنجدیده ات در میان دستانم گرقته بودم.
کاش روی ماهت بوسیده بودم.
کاش محکم ترا در آغوش کشیده بودم.
آنقدر محکم که صدای چرق و چروق استخوانهای شکستنی ات در آید.
آنقدر محکم که درهم و برهم شویم.
دیگر چه وقت و کجا در هوای تو نفس خواهم کشید؟
وای چه دوری تو!
*
زردی من از تو، سرخی تو از من!
امروز دورانِ حبسم آغاز شده و هنوز نمی دانم در سلولم چه را بسوزانم؟
زردی من از تو، سرخی تو از من!
چارشنبه سوری است دیگر!
سرخی چه آتشی از ما خواهد شد؟
با کدامین کوه آتش، این ویروس پّلِشت خواهد سوخت؟
زردی من از تو، سرخی تو از من!
*
هژده مارس است، سالگردِ کمونِ فرانسه!
سال بیست بیست کجا؟ و سال هژده هفتاد و یک کجا؟
کمونِ پاریس فقط هفتاد و دو روز طول کشید.
فقط هفتاد و دو روز و هنوز خون چکان است.
سالِ دیگر صد و پنجاه سال میشود!
چرا گذشته برایمان به رویایی از آینده تبدیل شد؟
چرا میان من و رویاهایم همیشه دریایی از خون است؟
*
هژده مارس است و گرمای هوا هژده درجه است.
بیرون آفتاب زیبایی است، آفتابی که هر نوع میکرب و ویروسی را میکشد.
اما مرا در درون خودم، از ترسِ رویارویی با خودم زندانی کرده اند.
بهار و آفتاب و هوای روح نواز پشتِ پنچره منتظرم نشسته اند اما،
من حقِ رویارویی با روشناییِ مهر و خورشید را ندارم.
آیا سرانجام ار این روزگارِ کرونایی گذر می کنیم؟
*
ادامه دارد
