دل نوشته ای برای پشت سر گذاشتن سالی پر از وحشت و درد

دل نوشته ای برای پشت سر گذاشتن سالی پر از وحشت و درد و آغاز سالی جدید با نوید آرامش و صلح و عدالت در ایران و جهان

تا ساعاتی دیگر پرونده سنگین ۹۸ در دادگاه طبیعت بسته می شود. سالی که آغازش با سیل های ویرانگر آق قلا، شیراز، خرم آباد، خوزستان، سیستان و بلوچستان، حمله ملخ ها، کشتار آبان، سقوط هواپیما، و زلزله ی قطور آذربایجان شرقی که در وحشت کرونا و مرگ پزشکان، پرستاران، یاران و دوستان عزیزمان گم شد.
سال ۹۸ این درد ها و بسیاری دردها و زخم های دیگر را در برگ های تاریخ و تقویم خود دارد، با این همه طبیعت به راه خود می رود.
آمدن بهار و باز شدن شکوفه ها و آبی آسمان را می توان از قاب پنجره ها به تماشا نشست و گرمای خورشید را حس کرد.
اما هم چنان که محو دیدن زیبایی های نو شدن طبیعت هستیم، با حسرتی عمیق در دل مان می گوییم؛ کاش در سالی که گذشت تجربه ای هم شیرین داشتیم.
کاش شاهد کوچ نا به هنگام پرستوهای عاشق کادر درمانی نبودیم.
کاش غم سفره های بی نان نبود.
کاش چشمان اشک آلود کودک بازگشت داده شده مهاجر و پاهای برهنه کودک کار نبود.‌
کاش کشتار آبان در سکوت مرگ بار خیابان ها گم نمی شد.
کاش شاهد ضجه های مادران داغدار در سکوت شب نبودیم.
کاش در برگ های تقویم ۹۸ خبری از سقوط هواپیمای ۷۵۲ و مسافران به مقصد نرسیده نبود.
کاش وقتی بهار خرامان از راه می رسید، نگران سلامتی آن استوار زنان و مردان پشت میله های سرد و قطور زندان نبودیم.
ولی با تمامی این دردها و بغض های فرو خورده، به امید بهاری زیبا و سالی پر از آرامش و صلح و عدالت نشسته ایم و به رویش جوانه ها می نگرم و به گام هایی که باید برداریم، می اندیشم.
نوروز تان پیشایش مبارک باد.
شفق
یکی از مادران پارک لاله ایران
۲۹ اسفند ۱۳۹۸