هدف این نوشته پاسخ به این سئوال است که چرا ایران یکی از کشورهائی است که، در آن، ویروس کرونا به این شدت شیوع پیدا کرده‌است. امروز که این مقاله را می‌نویسم هنوز رژیم ایران میزان مبتلایان را کمتر از ۶۰۰ نفر و تعداد قربانیان را کمتر از ۵۰ نفر اعلام می‌کند. اما همه حتی بسیاری از افراد رژیم اعتباری برای این اعداد قائل نیستند. یعنی حتی اگر تعداد قربانیان را ۵۰ نفر در نظر بگیریم با استفاده از آمار جهانی که همگی میزان مرگ و میر از این بیماری را یک تا دو درصد تعداد مبتلایان، شناخته شده برآورد کرده‌اند، تعداد مبتلایان بیش از ۶۰۰۰ نفر می‌شود. اما متاسفانه تعداد قربانبان، بنا بر منابع مختلف، نیز بسیار بالاتر از ۵۰ نفر است. داده هایی که پزشکان در اختیار محافل خبری گذاشته اند گویای چند صد نفر قربانی هستند. غلامعلی جعفرزاده ایمن‌آبادی، نماینده رشت در مجلس، در ۸ اسفند اعلام کرد از قبرستان‌ها آمار «خیلی وحشتناکی» درباره شمار قربانیان ویروس کرونا در ایران در اختیار دارند. وی در یک گفتگو با کانال تلگرامی پایگاه خبری امتداد، مقام‌های جمهوری اسلامی را «به خداوندی خدا» قسم داده که در زمینه کرونا «آمار واقعی» به مردم ارائه کنند. با بیان این که مسئولان «مکررا آمار را از مردم پنهان می‌کنند»، افزود: «به صراحت می‌گویم آمارهای ارائه شده تاکنون هنوز واقعی نیست. قبرستان‌ها را که نمی‌شود پنهان کرد.»
در ایران علل اصلی شیوع شدید این ویروس پنهان کردن بدلیل سیاسی، تاخیر در اقدام و عدم اقدام اساسی است. برای مهار گسترش ابن نوع ویروس در محلی می‌باید سریع اولین موردها تشخیص داده شوند و حلقه های افرادی که در دوران پنهان ویروس (در مورد کرونا، متوسط آن ۵/۶ روز تا حداکثر ۱۴ روز) با این بیمارها در تماس بوده‌اند سریع شناخته شوند و مانند بیماران در قرنطینه قرار بگیرند. از آن‌جا که داده های علمی در باره کرونای جدید بر این امرند که یک سوم مبتلایان علائمی خفیف دارند یا حتی درصدی هیچگونه علائمی ندارند و زمان دو برابر شدن تعداد مبتلایان حدوداً ۶ تا ۷ روز است، تشخیص بیماری و در قرنطینه گذاشتن حلقه‌های افراد در تماس با بیماران می‌باید در همان روزهای اولیه انجام بگیرد.
اگر در همان روزها اول، تعداد بیماران و افرادی که با آنها در تماس بوده‌اند، شناسایی و قرنطینه نشوند، ویروس خیلی سریع گسترش پیدا می کند. اما متأسفانه در ایران، تنها پس از مرگ مشخص دو نفر در قم، دو روز قبل از انتخابات (۲ اسفند ۱۳۸۹) ، رژیم قبول کرد که عده‌ای مبتلا به کرونا هستند بدون آن‌که به میزان خطر شیوع آن اشاره‌ای کند. در صورتی که در اول اسفند، پزشک ایرانی که برادرش در قم فوت کرده‌بود اعلام کرد که با خواهش و التماس آزمایش تشخیص بیماری در باره برادرش را انجام داده‌اند. در آن زمان، ده‌ها بیمار دیگر در همین وضعیت، در بیمارستان قم، بسر می‌برده‌اند و مشخص شده بود که قم با داشتن بیشترین شمار بیماران، مرکز اصلی شیوع ویروس گشته است و کنترل اپیدمی تنها با قرنطینه کردن بیماران و حلقه تماس اولیه آنها دیگر میسر نمی‌شد. زیرا تعداد بالایی از ساکنین قم به ویروس مبتلا گشته بودند. از آن پس، مرحله دوم برای کنترل گسترش اپیدمی در کشور با کنترل اپیدمی در شهر قم می‌باید سریع آغاز می‌شد. رژیم ایران بخشی از اقدامات نظیر بستن مدارس و دانشگاه‌ها را با تأخیر انجام داد. اما نگاه سیاسی و عقیدتی با مسئله، سبب شد که اقدامات عاجل که می‌باید انجام می‌گرفتند، انجام نگرفتند؛ نظیر بستن حرم حضرت معصومه و در قرنطینه قراردادن شهر قم. در حالی که وزارت بهداشت پیشنهاد محدودیت موقت رفت و آمد به اماکن زیارتی و مذهبی قم را ارائه کرده بود، پیشنهاد او از سوی مسئولین اماکن مذهبی قم اجرا نشد. به طوری که در دوم اسفند، کیانوش جهان پور، مسئول روابط عمومی وزارت بهداشت ایران، از محدود نشدن تجمعات در مراکز مذهبی از جمله زیارتگاه‌های استان قم انتقاد کرد. آیا آقای خامنه‌ای مدعی داشتن ولایت مطلقه، نمی‌توانست در این مورد اقدام کند؟ نه تنها او کاری نکرد، بلکه سید محمد سعیدی، تولیت حرم حضرت معصومه و امام جمعه قم، به پیروی از رویه آقای خامنه‌ای که دائم دشمن دشمن می‌کند، در واکنش به شیوع کروناویروس در قم و احتمال قرنطینه این شهر گفت: «ترامپ، این مرد خبیث و کثیف و شرور، شهر مقدس قم را هدف قرار داده و به بهانه پدیده کرونا می‌خواهد ضربه فرهنگی و حیثیتی به قم بزند.»
برخورد سیاسی رژیم منجر به گسترش کرونا در تمام کشور ایران و دیگر کشورهای جهان گشت. در کانادا تاکنون حداقل ۸ بیمار مبتلا به کرونا ویروس شناخته شده‌اند که همگی از ایران به کانادا رفته اند. این خود گزارشگر وسعت فاجعه‌ای است که ایران بدان مبتلا است. تاکنون ۲۱ استان رسماً گرفتار شده‌اند و بطور حتم همه ایران اما اطلاعی در دست نیست. بدین ترتیب، از روزهای اول اسفند پرواضح بود که برای شیوع باید قم را قرنطینه می‌کردند. امروز ۱۰ اسفند برای اولین بار، حکومت ایران اعلام کرده است که از ۱۱ اسفند به بعد، از خروج کسانی که علائم بیماری دارند از قم، جلوگیری خواهد کرد. اما در این باره نیز رژیم اقدامی محدود کرده است که در جلوگیری از گسترش ویروس کارایی بایسته را ندارد. زیرا یک سوم کسانی که مبتلا شده اند، یا علائم بسیار خفیف دارند و یا حتی علائمی ندارند و می توانند ویروس را به دیگران منتقل کنند. تجربه چین نشان داد که بسرعت عمل کردن و قرنطینه کردن شهرها می تواند شیوع ویروس را محدود کند. در چین با این‌که هزینه اقتصادی این‌کار بسیار بالا بود و رژیم چین از این امر آگهی داشت، اما این کار را انجام داد و به‌نظر می‌رسد موفق بوده‌است؛ زیرا ارقام اخیر مبتلایان جدید نشان می‌دهند که ۹۶ درصد آنها از منطقه اوبی هستند و تنها ۴ درصد از دیگر مناطق چین. در ایتالیا نیز از همان روزهای نخست ۱۱ شهر را قرنطینه اعلام کردند حتی برای ورود و خروج به این شهر ها جریمه سنگین وضع کردند. یاداوری می‌کنیم که شمال ایتالیا نیز یکی از ثروتمندترین قسمت‌های ایتالیا و قلب اقتصادی آ‌ن‌ست. اما در ایران با این‌که هزینه های اقتصادی قابل مقایسه با چین و ایتالیا نیست قم را بعلت سیاسی و خرافه باوری، قرنطینه نکردند.
خلاصه این‌که رﮊیم اقدامات اساسی را به موقع انجام نداد و در نتیجه، ایران زمان را از دست داد و تعداد قربانبان بیماری این چنین افزایش یافت. کرونا بار دیگر نشان داد برای این رژیم جان مردم اهمیت ندارد. بی‌کفایتی مقامات رژیم و عدم توانایی مدیریت بحران هم وضعیت را وخیم‌تر کرد. هر روز که می‌گذرد، مردم ایران بیشتر متوجه می‌شوند که این رژیم هیچگونه توانایی در محدود کردن شیوع بیماری، ندارد. سهل است، بخاطر ابتلای به مسئله سازی و برهم افزودن مسائل، توانا به خنثی کردن عوامل شیوع بیماری نیز نیست. پس مردم ایران، برای حل و فصل مسائل حیاتی خود، خود باید اقدام کنند. حال که ویروس در سطح تمام ایران گسترش یافته است، مردم می‌باید خود را مسئول بشناسند و به مسئولیت خود عمل کنند: هرکس تا می‌تواند باید از میزان روابط خود با فضای بیرون و افراد دیگر بکاهد؛ به رهنمودهای پزشکان عمل کند. اگرچه رژیم به هشدارهای جدی پزشکان دانشگاه تهران در باره لزوم قرنطینه در روزهای اول اسفند گوش نکرد اما هنوز نیز لازم است گروهی از پزشکان حاذق کشور، در تصمیمگیرها برای مبارزه با این بیماری، شرکت مستقیم داده شوند.
منبع:
انقلاب اسلامی
