ملی گرائی رژیم؟
مژدگانا که گربه عابد شد!

رژیم در کجا قرار دارد

رژیم فقاهتی می داند که مشکل اصلی اش، تحریم های اقتصادیِ آمریکا نیست؛ بل که از دست دادنِ هر گونه اعتبار در میان توده مردم، و بی آبروئیِ کاملش می باشد. توده ای که در دی ماه گذشته، راهش را از کل رژیم جدا کرد؛ و فریاد زد: "اصلاح طلب اصولگرا دیگه تمومه ماجرا". کلیت رژیم و رهبری را نیز رَد کرد و گفت: "مرگ بر اصل ولایت فقیه" و "مرگ بر دیکتاتور". در ضمنی که شفاف و بی پرده گفت چه می خواهد: "استقلال آزادی جمهوری ایرانی".

رژیم کاملن آگاه است که نه تنها بین مردم، هیچ گونه نفوذ و پایگاهی ندارد، بل که دستش رو شده؛ نه زور و قدرت اصولگرا کاری است، و نه حیله و تزویر اصلاح طلب، خریدار دارد! مردمی که با استفاده از فرهنگ آخوندی، شعارِ: "عزا عزاست امروز، روز عزاست امروز / حقوق ملت ما، زیر عباست امروز" یا "توپ، تانک، فشفشه، آخوند باید گم بشه"، جای شک و تردید باقی نگذاشتند که به ماهیت رژیم پی برده اند که می گویند: حقوق ملت ما زیر عباست؛ و می دانند چه نمی خواهند: "آخوند باید "ُگُم بشه".

از اینرو، روحانیون حاکم، دست به دامان ترفندِ جدیدی شده اند:"ملی گرائی"، و "آشتی ملی". پدیده ای که طیِ چهل سال گذشته، با آن در ضدیت بوده و تلاش کرده آنرا کم رنگ کند، و از بین ببرد. تمام دست اندرکاران و بزرگان (توهمِ بزرگی) رژیم - ایرانی بودنِ مان را، ملی گرائی مانِ را، و عشق به فرهنگ و تاریخ مان را، نادیده گرفتند و تمسخر کردند و کوبیدند. ولی کفگیر، چنان به تهِ دیگشان خورده، که برای نجات حاضرند به "ملیت و ملت" متشبث شوند؟!

نظام از آغاز، برای جا انداختن "رژیم اسلامی"، می دانست که باید همه ی تمرکزش در تضعیف ملی گرائی و میهن دوستی ما ایرانیان باشد. یعنی برای بالا بردنِ مقامِ اسلام، باید مقامِ ملیت را تضعیف می کرد. چند نمونه ی شفاف از ضدیت آخوندها با ایران، با فرهنگ و زبان پارسی، و حتی تحریف و دوباره نویسی تاریخ میهنمان:

خمینی گفت: "ایران وجود ندارد. جز اسلام هیچ چیز وجود ندارد". ... شاپور بختیار می نویسد: "قبل از آنکه پیامبر موعظه جهاد سر کند، امپراطوری ایران وجود داشت، بسیار هم کهنسال بود." (1)

مهدی بازرگان، اولین نخست وزیر جمهوری اسلامی، در مورد انقلاب در انقلاب و تغییر مسیر می نویسد: "عنصر مذهب بجای ملت و مملکت" اولین تمایز و توسعه خط مشی امام نسبت بحرکت اول "توجه خاص به اسلام و مسلمانان" و "کنار گذاشتن یا فرعی شناختن ایران و ایرانیان بود". (2)

علی شریعتی، شخصیت برجسته ی اسلامگرای قرن بیستم در ایران، در مورد نقش اسلام در جامعه و فرهنگ ایران می نویسد: "ضعف احساس ملیت در ایران، اسلام است که یک مذهبی خارجی است ... بخصوص مخالف صریح اصل ملیت است و ... تاریخ، ناظر و شاهد است که پیش از اسلام، احساس ملیت در ایرانیان بسیار قوی بوده است و قوی تر از مذهب." (3)

مرتضا مطهری، رئیس شورای انقلاب، در مورد فردوسی می گوید: "زنده کردن لغات فارسی باستانی، برگشت از تعالیم قرآن است. تجلیل و تکریم از فردوسی، این مرد خاسر زیان بردۀ تهیدست برای چیست؟! برای آنکه در برابر لغت قرآن و زبان عرب که زبان اسلام و زبان رسول اله است، ... شاهنامه را گرد آورده است".

حسینعلی منتظری (جانشین خمینی) به حسنین هیکل (روزنامه نگار مصری) در اعتراض به انگلیسی حرف زدن او می گوید: "مگر نمی دانی زبان حوریان بهشت زبان عربی است و یک مسلمان نمی تواند با زبان کفار با آنها نزدیکی کند؟"

علی مطهری نماینده مجلس شورای اسلامی می نویسد: "چرا برای نوروز محاسن و کرامات قائل شده اید، ... اگر نوروز چنین بود چه نیازی به رسالت پیامبر و نزول قرآن و آن همه زحمات از روز بعثت تا به امروز برای زنده نگه داشتن اسلام و سپردن آن به نسل های بعدی بوده است؟"

خلاصه ی نوشته ی صادق خلخالی (حاکم شرع) در مورد کورش کبیر: "کوروش دروغین و جنایتکار، جاه‌ طلب و عیاش بود".

تحریف تاریخ و فرهنگ میهنمان:

برای باژگون نشان دادن حقایق، در مدارس جمهوری اسلامی، چنین تدریس می کنند که ایرانیان پیش از اسلام بی فرهنگ و وحشی بودند و دختران نوزاد را زنده به گور می کردند!؟

در صورتیکه این پدیده ای است متعلق به فرهنگ عرب. ویل دورانت (فیلسوف، تاریخنگار و نویسنده) می نویسد: "در میان اعراب، ارزش زن ناچیز، زندگی اش کسل کننده و دشوار بود. هنگامیکه دختر پا به عرصۀ وجود میگذاشت، پدرش میتوانست او را زنده بگور کند که اکثراً می کردند؛ در غیر اینصورت، پدر با خفت، سرِ خود را پائین نگاه میداشت و ماتم زده، از خجالت به چهرۀ دیگران نگاه نمیکرد. (4)

همانطور که می بینیم، جای شک و تردیدی وجود ندارد که رژیم ملاها کوچکترین ارزشی برای ایران و ایرانی قائل نیست. بل که در مقابلِ ملت و ملیتِ "ما" قرار دارد، نه در کنارش. ملت ایران، چهل سال شاهد بوده که چگونه رژیم فقاهتی، سرمایه های ملی ایران را صرف ساختن بیروت و بغداد کرد، در حالی که تعداد کثیری از هم میهنانمان بشدت نیازمند بودند، کارتن خوابی و قبرخوابی می کردند.

بنابراین باید هوشیارانه به گفته ها ی ساختگی سردمداران رژیم، امثال محمد خاتمی، توجه داشت؛ و خردگرایانه گام برداشت. تا گولِ شعارهای پوچ و عوامفریبانه ی رژیم را که دم از ملیت میزند، نخورد. باید اجازه نداد که از برگِ "ملی گرائی" استفاده کنند، و احساسات نیک ما را برای بقای نظام پلیدِ ضد ایرانی آخوندی، بازیچه قرار دهند.

در آغاز اشاره شد که رژیم فقاهتی می داند، هیچگونه اعتباری در میان مردم ندارد. آگاه است که چنانچه تا انتخابات بعدی دوام بیاورد و هنوز سوار کار باشد، نمی تواند مردم را دوباره گول بزند، اغفال کند و به پای صندوق های رأی بکشاند.

محمد خاتمی که با وعده های دروغین و لبخندهایِ ساختگی و سخنان عوامفریبانه، هشت سال زیر کُرسی ریاست جمهوری، چُرت زد؛ اقرار می کند: "دیگر خیلی سخت است که به مردم بگوئیم بیائید رأی بدهید." می پرسد: "فکر می کنید در انتخابات آینده مردم به "حرف ما" پای صندوق می آیند؟" سپس خودش پاسخ می دهد: "بعید می دانم، مگر اینکه در یک سال آینده تحولی رخ دهد." تحولی که محمد خاتمی به آن اشاره دارد، "ترفند ملی گرائی" است.

محمدرضا عارف می ‌گوید آمارها و نظرسنجی‌ها مایوس کننده است. محمد خاتمی می گوید: اصلاح‌طلبان و مردم ناراضی باید فداکاری و از خودگذشتگی کنند و به خاطر ایران پای صندوق‌ها بیایند تا جلوی خطر اصلی، به خطر افتادن ایران، گرفته شود. انتخابات نباید تحریم شود"! (5)

الفبای حکومت، نظام فقاهتی است. مسئولیت نهادهای حکومت، حفاظت از نظام است. یعنی، نه نظام جمهوری اسلامی و نه اهرم های آن، هیچ ربطی به ملت و ملیت ندارند؛ ولی در اوج پُر روئی، و بی شرمی، دم از آشتی ملی می زنند! فکر می کنند پس از چهل سال دروغ و نیرنگ و فریب، هنوز می توانید با ترفندی جدید، ملت را اغفال کنند!

یکی از این شیادان، مصطفی تاج زاده است که از یاران شارلاتان دیگر، محمد خاتمی می باشد. او با کمال وقاحت از طرف اربابش، پیشنهاد "آشتی ملی" می دهد؛ می گوید: "آینده ایران را نجات دهیم و سعی می کنیم آینده را به نحو بهتری بسازیم."

آقای تاج زاده، کارنامه ی چهل ساله تان، حاکی از بی لیاقتی و بی کفایتی و فساد گسترده است، که ایران را ورشکسته و مردم را به فقر و فلاکت کشانده. شما کوچکترین توهمی باقی نگذاشته اید که نه برای زندگی مردم ایران، ارزشی قائل هستید و نه برای پیشرفت کشور؛ حالا می خواهید آینده را نجات بدهید!؟ پرونده ی چهل ساله تان را قبول کنیم، یا قول و وعده ی امروزتان را؟! این ماجرا کمی شبیه قسم روباه و دُم خروس است.

یک زبانزد (ضرب المثل) خارجی می گوید: "یک بار من را گول زدی، شرم و خجالت از توست. ولی دوبار گول بزنی، شرم از نادانی من است." رژیم فقاهتی، آزمایش خودش را پس داده و کارنامه اش چیزی جز تمامی خواهی، فساد و چپاول، و شکست و ناکامی نبوده است. ملت ایران، شفاف و آشکار می داند که شماها چیستید و کیستید؛ دیگر گول نمی خورد! حنایتان، دیگر رنگ ندارد!

با وجود و حضور شما شیادان، "خاطر ایران" و "آینده ی ایران"، کوچکترین رابطه ای با صندوق رأیِ نظام ندارد. در ضمنی که نجات ایران، در رهائی از دستِ شما و رژیمِ منفورِ ففاهتی است. شماها باعث تمام بدبختی ها، و کاستی هایمان هستید. ثروت های ملی را حراج کردید و به تاراج بردید. جنگل ها را ویران، منابع آبی و محیط زیست را آلوده کردید، و حتی خاک های کشور را فروختید. آنچه در داستان ها خوانده بودیم که "خاکمان را توبره کردند"، در باره ی شما بی وطن ها بوده است!؟

هم میهن، زمان آن فرارسیده که برای رهائی خودمان و نجات ایران مان، دشمن را شناسائی کنیم. دشمن در خارج از مرزها نیست، در درون است. همانطور که شعارتان به درستی آنرا بیان کرد: "دروغ میگن آمریکاست، دشمن ما همین جاست." باید به مشکلات کشورمان آگاهانه بنگریم؛ رژیم را آنطوری که هست ببینیم و بشناسیم، گول نخوریم و اغفال نشویم. رژیم ضد ایرانی ملاها، این دشمنان داخلی؛ ، کافی نبود که هر چه توانستند، دزدیدند و چپاول کردند؛ پس اندازها و دستمزد کارگران و کارمندان و بازنشستگان را نیز به تاراج، بُردند. این فاجعه ی اقتصادی و مالی، کم نبود، اکنون هستی ملت و امنیت کشور را به مخاطره انداخته اند، و میهن مان را در معرض جنگ و نابودی قرار داده اند.

آنانکه نجات خود را از دیگران میخواهند، لیاقت آزادی و آمادگی مردمسالاری را ندارند!

تنها راه نجات، براندازی است. کنار زدن این رژیم منفورِ پلید، و بر پائی یک رژیم مردمسالار ایرانی است.

باید برای بر پائی "جمهوری دموکراتیک و لائیک در ایران"، همراه شویم.

امیرحسین لادن
مرداد 1398
ahladan@outlook.com
____________________

(1) یکرنگی، شاپور بختیار
(2) انقلاب ایران در دو حرکت
(3) سازگاری ایرانی
(4) خداسالاری و درماندگی
(5) خاتمی و ترساندن بیهوده "حکومت" از براندازی، و "مردم" از خطر خارجی، رصا علیجانی