" از دوست به یادگار دردی دارم / کان درد به سد هزار درمان ندهم"
بیژن زرمندیلی در سال ۱۳۲۰ در تهران زاده شد. پس از پایان دوره‌ی دبیرستان به پیشنهاد پدرش، که تهیه کننده‌ی فیلم‌های سینمایی بود، و در رابطهای تنگاتنگ با کشور ایتالیا داشت، برای ادامه تحصیل به این کشور رفت. در آغاز در رشته‌ی معماری در دانشگاه رُم نام‌نویسی کرد، اما پس ازیک سال به خواست دل در دانشکده حقوق سیاسی نام نوشت. او در همان دوران به صف مبارزان کنفدراسیون جهانی دانشجویان ایرانی پیوست و پس از آشنایی و دوستی با زنده یادان معصومه طوافچیان، پرویز واعظ‌زاده، خسرو صفایی و گودرز برومند که از کادرهای برجسته‌ی سازمان انقلابی بودند، به این سازمان پیوست و با نام رفیق "شوشتری" به مبارزات خود ادامه داد. بیژن کادری فعال در سازمان انقلابی و عضو هیات تحریریه نشریه‌ی "ستاره سرخ" بود .
پس از انقلاب، در پی تشکیل حزب رنجبران، باتوجه به اینکه مسئولیت حزب درایتالیا بر عهده او گذاشته شده بود، به ایتالیا بازگشت.
بیژن بر پایه باورهای آزادیخواهانه خویش، در راستای برابری و رهایی انسان ازهرگونه ستم، پیوسته‌ایام مبارزی کوشا و فردی فعال بود. سالیان درازی را که با توفان‌های سیاسی و اجتماعی همراه بود، با سرسختی و ایستادگی، راه مبارزه را پیش برد.
بیژن در کنار کار سیاسی، اندک اندک به روزنامه‌نگاری روی آورد و به همکاری با روزنامه‌های مهم و پرُتیراژ ایتالیا نیز پراخت. او در دفاع از مبارزاتی که آن زمان در کردستان جریان داشت، در دفاع از خلق کرد، آن مبارزات را در ایتالیا رسانه‌ای کرد. زنده یاد مام جلال طالبانی رهبری این جنبش همیشه قدردان رفیق شوشتری بود. بیژن انسانی دوست داشتنی، مهربان و خون‌گرم بود و رابطهای بسیار صمیمی با دوستان و آشنایان داشت. از خصوصیات ویژه او اینکه به احساسات انسانی افراد احترام می‌گذاشت و در واقع احساس انسانی دیگران را درک می‌کرد و بیگانه با برخوردهای خشک بود.
بیژن پس سرکوب سازمان‌ها و احزاب سیاسی توسط جمهوری اسلامی به زندگی در ایتالیا همچنان ادامه داد و کار روزنامه‌نگاری را در کشور ایتالیا به شکل جدی پی گرفت. او که از نوجوانی به ادبیات و شعر علاقمند بود، به نویسندگی روی آورد و چندین کتاب رمان بزبان ایتالیایی نوشت که با استقبال روبرو شدند. انتشار این آثار برایش شهرت و اعتبار به همراه داشت.
شهرت بیژن در عرصه ادبیات توجه نشریات داخل کشور را نیز به خود جلب کرد. به مصاحبه با او روی آوردند، از او و کتابهایش نوشتند، برغم امیدی که او از جنبش "اصلاحات" به دل بسته بود و از آن پشتیبانی می‌کرد، رژیم جمهوری اسلامی به ترجمه رمان او، "تابستان تلخ"، اجازه انتشار نداد.
دریغ و درد که در اوج شکوفایی ادبی، آن زمانی که به سیمایی سرشناس در عرصه ادبیات ایتالیا تبدیل شده بود، بیمار شد و در پی یک عمل جراحی لازم، دیگر توش و توان گذشته را بازنیافت و سرانجام در روز ۹ نوامبر ۲۰۱۸ درگذشت و دوستانش و آشنایان خود را در غمی جانکاه فرو برد.
ما عده‌ای از دوستان او، این حادثه را به همسر و پسرش تسلیت گفته، خود را در غم آنان و همچنین دوستان سوگوار او شریک می‌دانیم.
دوستان و یاران قدیم بیژن
۱۱ نوامبر ۲۰۱۸
