ایرانیان مقیم شهر وین در کشور اتریش همانند دیگر ایرانیان خارج از کشور, پس از کودتای انتخاباتی به مراتب اعتراض خود را به مخدوش نمودن آرای مردم ایران و همچنین کشتارهای خیابانی به طرق گوناگون اعلام داشته اند . از روز سه شنبه 9 تیرماه 1388 برابر با 30 جولای 2009 جمعی از ایرانیان ساکن در وین با پیشنهاد دکتر حسن نایب هاشم از فعالان سیاسی و حقوق بشری در این شهر تصمیم به تحصن در مقابل مقر سازمان ملل در وین گرفتند . در این گفتگوی کوتاه با دکتر حسن نایب هاشم , سعی بر آن شد تا گزارشی از روند تحصن , رویکردها و خواست های متحصنین ارائه شود . شایان ذکر است دکتر حسن نایب هاشم پس از صحبت های آیت الله خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی در روز 23 خرداد و تایید محمود احمدی نژاد به عنوان پیروز انتخابات , اعتصاب غذای خود را در اعتراض به وضع موجود آغاز کرده است که تا کنون ادامه دارد .
آقای دکتر نایب هاشم چرا برای تحصن دفتر سازمان ملل در وین انتخاب شد و از طریق کدام کانال های بین المللی جهت مطرح نمودن اعتراض خود استفاده خواهید کرد ؟
دلیل تحصن در مقابل مقر سازمان ملل این هست که سازمان ملل بزرگترین مرجع بین المللی برای حل مشکلات در مجامع جهانی است و ما می توانیم اعتراض خود را از طریق این کانال در جهان مطرح کنیم . با اینکه سازمان هایی که در شهر وین وجود دارند مستقیما به موضوع روزایران مرتبط نمی شوند اما چون امنیت داخلی ایران در معرض خطر قرارگرفته است و ما شاهد نقض آشکار حقوق بشر در ایران هستیم , می توان از طریق ارتباطات درون سازمانی این مرجع بین المللی , شورای حقوق بشر که مقر اصلی آن در ژنو است را به حرکت وا داشت . ایران کشور تاثیر گذاری در منطقه خاورمیانه می باشد و وقتی امنیت داخلی آن به خطر افتد طبیعتا امنیت منطقه وحتی امنیت جهانی به مخاطره خواهد افتاد . در این راستا شورای امنیت سازمان ملل باید پیام معترضین به کشتارها و سرکوب ها را در جهان انعکاس دهد و با تصمیمات تنبیهی خود حکام ایران را تحت فشار قرار دهد. همچنین طبیعی است که اتفاقاتی که در این 3 هفته در ایران رخ داده است نمونه ای بارز از جنایت علیه بشریت به شمار می آید و عاملان این جنایت باید در دادگاه جزایی بین المللی در لاهه محاکمه شوند . در ضمن از طریق سازمان ملل می توان گزارش فوری سالانه دبیرکل این سازمان را که هرساله به خواست مجمع عمومی در ماه سپتامبربه این مجمع ارائه می شود را خواستار شد . درخواست تشکیل هرچه سریع تر شورای حقوق بشر مهم ترین و اصلی ترین قدمی است که می توان از طریق تحصن در برابر مقر سازمان ملل , برداشت . ما باید مجامع بین المللی و به خصوص سازمان ملل متحد , گزارشگران موضوعی حقوق بشری از جمله گزارشگر اعدام های خودسرانه - صحرایی - غیرقانونی , گزارشگر شکنجه , گروه کار بازداشت های خودسرانه را در جریان اتفاقات ناگواری که بعد از انتخابات ریاست جمهوری در ایران رخ داده است بگذاریم و تلاش کنیم تا همانند سالهای قبل که گالین دوپل و موریس کاپیتون نمایندگان ویژه حقوق بشری در ارتباط با ایران بودند , بازهم گزارشگر مخصوص ایران را داشته باشیم . باید اضافه کنم که خانم شیرین عبادی و آقای عبدالکریم لاهیجی به همراه 10 نفر از برندگان جایزه نوبل هم در نامه ای خواستار سفر بان کی مون دبیرکل سازمان ملل و یا هیئتی به نمایندگی از او به ایران شده اند که سعی ما هم در اینجا بر آن خواهد بود که این تقاضا را هم دربرابر سازمان ملل دنبال نماییم . وین همانند نیویورک و ژنو شهر بسیار پراهمیتی است و تحصن در برابر مقر سازمان ملل متحد سبب خواهد شد تا امیدی در دل ایرانیان داخل کشور که زیرسنگین ترین سرکوب ها و کشتارها و بازداشت های گسترده هستند , به وجود آید . سازمان ملل صدای واحدی ندارد , همچنان که دیدیم دو کشور تاثیرگذار چین و روسیه عجله کردند و بلافاصله به احمدی نژاد تبریک گفتند.علاوه بر روابط دیپلماتیک , کشورهایی هم وجود دارند که اوضاع را به همینگونه که هست می پسندند و در برابر اعتراض ها می ایستند اما باید سعی کرد با شناخت درست از نهادهای بین المللی و تحمل دشواری های بسیاری که در این راه وجود دارد , توقعات مان را با هزینه ای که می کنیم هماهنگ سازیم و از امکاناتی که شاید در شهرهای دیگر اروپا وجود نداشته باشد , حداکثر استفاده را ببریم . ایرانیان سراسر جهان هم باید به سازمان های بین المللی , رسانه های خبری عمومی و احزاب را درهر شهری که هستند فشار بیاورند تا آنها را هم با مردم ایران در این قیام آزادی خواهانه شریک کنند .
لطفا اهداف و خواست های متحصنین را تشریح فرمایید ؟
ما از شورای حقوق بشر سازمان ملل می خواهیم که در جلسه ای اضطراری به نقض خشونت بار حقوق بشر در ایران رسیدگی کند. و به طور کلی مصرانه و متداوم خواسته های زیر را مورد تاکید قرار می دهیم:
1- التزام به قرارداد های بین المللی در رعایت حقوق بشر که دولت جمهوری اسلامی متعهد به اجرای آن هاست، مجددا به دولت ایران گوشزد گردد.
2- از دولت جمهوری اسلامی خواسته شود که به سرکوب مردم در تظاهرات مسالمت آمیز و ادامه بازداشت های خودسرانه و انتقال آن ها به زندان های نامعلوم پایان دهد.
3 - شکنجۀ بازداشت شدگان به قصد گرفتن اقرار های اجباری و یورش به دانشجویان و خوابگاه های آن ها متوقف گردد.
4- خواستار آزادی بدون قید و شرط تمامی دستگیر شدگان روز های اخیر هستیم.
5- خواهان تضمین اجتماعات مسالمت آمیز، آزادی بیان و رعایت حقوق سیاسی و مدنی شهروندان ایران هستیم.
روند برگزاری تحصن را تا به امروز به چه صورت بوده است و بازتاب آن را در رسانه های خبری و همچنین مقامات سازمان ملل چگونه می بینید ؟
پیشنهاد من این بود که سه شنبه 2 تیرماه 1388 ( 23 ژوئن 2009 ) تحصن آغاز شود ولیکن به علت حرکات اعتراضی دیگری که برنامه ریزی شده بود , یک هفته دیرتر شروع به تحصن کردیم . همانطور که در سایت ها و خبرگزاری ها منعکس شده است ما یک راهپیمایی کم نظیر را با حضور 2500 نفر از ایرانیان مقیم اتریش برگزار نمودیم . همچنین مجلس بزرگداشت برای یادبود عزیزانی که در اعتراضات خیابانی اخیر کشته شده اند که شاخص ترین آنها خانم ندا آقا سلطان بوده است , در مقابل پارلمان اتریش و یکشنبه گذشته 5 جولای هم گردهمایی را با حضور شخصیت های سیاسی اتریشی و حضور پررنگ ایرانیان در وین , داشتیم . طبیعی است که بخشی از نیروی همه ما صرف سازماندهی این حرکات اعتراضی شد . تحصن نسبت به اقدامات اعتراضی که در چند ساعل به پایان می رسد , انرژی بسیار بیشتری را طلب می کند . با همه تفاسیر سه شنبه 9 تیرماه 1388 برابر با 30 جولای 2009 تحصن در برابر دفتر سازمان ملل در وین آغاز شد . در تمام این مدت افراد زیادی در این حرکت اعتراضی شرکت نمودند . در ساعات مختلف از یکی دو نفر تا چند ده نفر بنابه موقعیت زمانی و شغلی همبستگی خود را با متحصنین اعلام کردند . تحصن به طور رسمی از 8 صبح تا 10 شب برقرار است و برای انتقال ندادن چادرها و وسایل , هر شب با وجود مشکلاتی چون سرما , باران , فضای باز اطراف تحصن , حداقل نفرات در همانجا می خوابند . استقبال به نظر من خوب بوده است , مکان تحصن همچنین جایی برای هماهنگی و تدارکات حرکات اعتراضی پر جمعیت تر به حساب می آید . البته باید خاطر نشان کنم که بخش مهم بحث ها و مطرح نمودن کم و کاستی ها از طریق ای- میل لیستی که ایجاد شده است , انجام می شود .
قاعدتا شکل تحصن بدین گونه است که تا زمانی که به خواست ها و اهداف دست پیدا نکنیم و یا شکست را بپذیریم باید ادامه پیدا کند .باید اضافه کرد که کسانی که ناعدالتی و سرکوب را در جایی می بینند , سعی دارند در جایی که احساس می کنند عدالت رعایت می شود , بر طبق حافظه تاریخی ما بست بنشینند یا تحصن کنند . اما اگر خواست عمومی آکسیون دیگری را طلب کند , نحصن را به اتمام می رسانیم .
در مورد بازتاب تحصن هم باید بگویم که در ای- میل داخلی سازمان ملل در وین انعکاس پیدا کرده است و همچنین کارمندان شاغل در این سازمان که با وسایل نقلیه عمومی تردد دارند , هرروز از مکان تحصن عبور می کنند و حتی مقامات بلند پایه که با اتومبیل به محل کار خود می آیند نیز از طریق مکانیزم های داخلی از روند تحصن خبردار می شوند . خبرنگارانی که در مراسم انتخاب جانشین برای آقای البرادعی حضور داشتند نیز اخبار تحصن را دنبال می نمودند . یکی از کانال های رادیویی انگلیسی زبان اتریش مصاحبه ای در ارتباط با این حرکت اعتراضی انجام داده است . روزنامه کورییر و هفته نامه معتبر فالتر هم اخبار و گزارشات تصویری و کتبی از تحصن منتشر نموده اند .
باید سعی کنیم انعکاس بیشتری در خبرها داشته باشیم و با تشکیل یک هیئت به نمایندگی از متحصنین صدای خود را بیشتر و بیشتر به درون سازمان ملل متحد برسانیم و بتوانیم تحصن را در کانون توجهات رسانه های خبری نگاه داریم . در صدد هستیم تا امکاناتی را فراهم کنیم که در صورت ادامه تحصن بتوانیم از طریق اینترنت و به خصوص فیس بوک خبرهای کوتاه و عکس های مربوطه از تحصن را به جهان مخابره کنیم .
حرکت های بعدی در اعتراض به اوضاع کنونی ایران به چه نحوی خواهد بود ؟
به این اعتقاد دارم که باید اشکال حرکات اعتراضی ما باید تغییر کند . ما 4 نوع حرکت را تا به حال تجربه کردیم . باید برای ادامه راه کنفرانس مطبوعاتی , حضور گاهی اوقات در میادین اصلی شهر وین , دیداربا مقامات اتریشی را در برنامه های خود بگنجانیم . به نظر من کنفرانس مطبوعاتی در کنار تداوم تحصن می تواند موثرترین اقدام برای ادامه اعتراض باشد . در ضمن 18 تیرماه هم تجمع خودجوشی در محل تحصن برگزار خواهد شد که همبستگی خود را با مردم ایران دوباره به نمایش بگذاریم , بحث هایی مطرح کنیم , شمعی روشن کنیم و نشان دهیم که ما همه با هم هستیم .
سخن آخر .
ارتباط بسیار تنگاتنگی میان حرکان ما در خارج از کشور با داخل کشور وجود دارد . هرچه اعتراضات در ایران گسترده تر شود , خارج از ایران هم عکس العمل ها افزایش پیدا می کند . ایران هنوز هم درلیست 5 خبر داغ اول اکثر
خبرگزاری ها قرار دارد . شاید بعضی اتفاقات از جمله آنها مرگ مایکل جکسون مشهور یا کشتار بیش از صد نفر از معترضین در چین ویا اتفاقاتی چون زلزله سبب شود تا اخبار ایرا تحت الشعاع قرار گیرد , اما وظیفه ما این است که با حرکات و اقداماتی که می کنیم موضوع را همیشه داغ نگه داریم و خواست مردم ایران را به جهانیان برسانیم . از سازمان های بین المللی مانند دیده بان حقوق بشر,گزارشگران بدون مرز , سازمان عفو بین الملل بخواهیم که به نقض آشکار حقوق مردم ایران رسیدگی کنند چرا که اگر این جنبش به پیروزی برسد همه ایرانیان شرایط بهتر و آزاد تری را تجربه خواهند کرد و نتیجه این تلاش ها را در پیشبرد اهداف انسانی خود , سلامت روانی , مسائل مادی و معنوی و حتی تحصیل هم خواهیم دید . من از همه کسانی که در این راه با مردم ایران همراهند می خواهم که با هر امکانی که دارند , در هر شرایطی که هستند بخشی از نیروی خود را در این مسیر بگذارند تا این راه پرثمرتر از گذشته پیش رود .
17 تیرماه 1388
9 جولای 2009
