پیوند جنبش دانشجویی و جنبش آزادی خواهی و دمکراسی خواهی

۱۸تیرماه سال ۱۳۷۸ پس از حمله وحشیانه نیروهای سرکوبگر رژیم اسلامی به اعتراض و تجمع آرام دانشجویان در کوی دانشگاه تهران، جنبشی بزرگ و بالنده ابتدا در تهران و سپس دانشگاه های چندین شهر بزرگ منجمله در تبریز و اصفهانو مشهد و شیراز به حرکت درآمد. این جنبش به طرز خییره کننده ای با جنبش اعتراضی و مردمی و حمایت جنبش های اجتماعی کارگران و زنان و روشنفکران درهم آمیخت و به مدت شش روز جمهوری اسلامی را چنان تکان داد که تا آن موقع سابقه نداشت. سیل امواج انسانی معترض و آگاه و بیزار از رژیمی سرکوبگر در تهران و شهرهای دیگر به حرکت درآمد. صحنه های باشکوهی بار دیگر از حضور و اراده مردمی خلق گردید و به طرز کم سابقه ای تا آن موقع جمهوری اسلامی را در انظار جهانیان از آن چه که بود، منزوی تر ساخت. تصاویر و گزارشات این جنبش شش روزه به بسیاری از رسانه های خبری جهان رسید و درصدر آنان قرار می گرفت. جنبش شش روزه که از کوی دانشگاه تهران آغاز شد و به سرعت به جنبشی بزرگ، مردمی و توانمند تبدیل شد با سرکوب وحشیانه ای روبرو گردید. این سرکوب و قربانیان آن و آزار و رنجی که متحمل شدند، هیچ گاه نتوانست بالندگی و توان و ادراده اش را به حاشیه براند. پس از ده سال آن چه که از این جنبش در اذهان ماندگار شده است، حرکت و عزم و اراده و نیروهای نوین اجتماعی هستند که کماکان صحنه سیاست را در ایران رقم زده و خواهند زد.

جنبش شش روزه ۱۸ تیرماه ۱۳۷۸ به طرز روشن و اثباتی ناتوانی و عجز اصلاح طلبان حکومتی را در همراهی با خواست و آرزوهای مردم نشان داد. در این جنبش شش روزه بود که نیروهای اصلاح طلب حکومتی نه تنها نخوانستند و نتوانستند خود را با خواسته ها و مطالبات این جنبش هماهنگ کنند که اقدامات آنان برای به بیراهه بردن آن نیز ناکام ماند. جامعه ایران بسی پویاتر، بسی بالنده تر و بسی بیش از گذشته توقعاتش بالا رفته بود که نجواهای نحیف بتواند آنان از حرکت باز بدارد.

اکنون در آستانه سالروز ۱۸ تیرماه ۱۳۷۸ قرار داریم. ده سال پس از جنبش بزرگ دانشجویی و مردمی، ایران اسلامی از هر لحاظ در بحران عمیق حکومتی، سیاسی و اقتصادی و اجتماعی دست و پا می زند. جنبش های اجتماعی در ایران ده سال پس از تیرماه 78، توان و تحرک و امید نوینی را بازیافته اند. جنبش سندیکایی کارگران، جنبش حق طلبی زنان، جنبش دانشجویی و جنبش خلق های ایران برای رهایی از سرکوب و دیکتاتوری در ده سال گذشته از خود تحرک و حضور نوینی نشان دادهاند. کارگران ایران در اعتصابات پیدرپی در بازگشایی سندیکاهایشان و در پیکارهای مداوم شان، زنان در تظاهرات ها و تلاش های بی وفقه و به ویژه تظاهرات ۲۲ خرداد ۱۳۸۵ و مقاومت در شکنجه گاها، خلق های ایران با اجتماعات و خیزش های بزرگ، در تابستان ۸۴ در کردستان، بهار ۱۳۸۴ در خوزستان و بهار ۱۳۵۸ در آذربایجان از سرکوب و میلیتاریسم ۳۰ ساله به شورش برخواستند. جنبش دانشجویی گام های بلند دیگری برداشت. هماهنگی میان جنبش های اجتماعی و پیوند مبارزاتی و تلاش در راه کسب هماهنگی بیش از هر زمانی به چشم خورده است.

در آستانه دهمین سالگرد ۱۸ تیرماه ۱۳۷۸ قرار داریم. ایران اسلامی با جنبش بزرگ و مردمی و مقامتی عظیم پس از بهمن ۵۷ روبرو است. شورش عظیمی که پس از مضحکه انتخابات در ایران به حرکت درآمد، جمهوری اسلامی را به دشوار ترین چالش اجتماعی و مردمی و میلیونی در تمام دوران خود کشانده است. این رژیم را از درون بیش از گذشته از هم گسیخته است، توده میلیونی علیه آن به پا خواسته اند و در انظار جهانیان به طرز بی سابقه ای منفور و نامشروع گردیده است به طوریکه مراوده با این رژیم دولت ها را به ویژه در اروپا در موقعیت نامناسبی در افکار عمومی کشورهای خود قرار می دهد. جمهوری اسلامی و در راس آن دستگاه ولایت فقیه و کابینه تقلبی اکنون شدیدترین سرکوب را در پیش گرفته است و بقا و تداوم حاکمیت خود را در سرکوب عریان و بی اعتنایی مفرط به خواست مردم و افکار عمومی جهان می بیند. با این وجود مبارزه و مقاومت در ابعادی گسترده در ایران ادامه دارد.

دهمین سالگرد ۱۸ تیرماه فرصتی است تا ضمن گرامیداشت این جنبش با مبارزات و مقاومتی گسترده که در ایران در جریان است اعلام همبستگی کنیم و صدای آنان را به گوش جهانیان برسانیم. سرکوبی که پس از جنبش میلیونی مردمی آعاز شده است، وحشیانه ادامه دارد و جمهوری اسلامی تنها راه بقا خود در همین سرکوب می داند. زندان ها انباشته از نسل آگاه و مبارز و پویایی است که اسیر رژیمی هار گردیده که هم چون اسیران جنگی و گروگان آنان را در راه حفظ قدرت نامشروع خود بکار می گیرند.

کومه له همه نیروهای مردمی، احزاب سیاسی، کارگران، زنان، روشنفکران و همه تشکیلات های خود را فرا می خواند که در گردهمایی 18تیرماه که همبستگی با مبارزات کنونی در ایران و اعتراض به سرکوب و شکنجه و سربه نیست کردن زندانیان است، وسیعا شرکت کنند.

متحدانه و با همبستگی که لازمه شرایط کنونی است، نگذاریم که جمهوری اسلامی این چنین وحشیانه شکنجه های قرون وسطایی و سربه نیست کردن مبارزین را در ایران تداوم بخشد. اجتماعات متحدانه، فشار روزافزون بر نهادهای بین المللی برای اعتراض به جمهوری اسلامی و فشار بر کشورهای مختلف و به ویژه اروپا برای فراخواندن سفیرانشان، و تلاش بارهم گسترده برای افشار سرکوب و جنایات رژیم در خارج از کشور در تقویت مبارزات جاری و جنبش مقاومتی که سرسختانه ادامه ادارد تاثیر فراوانی خواهد داشت.

جمهوری اسلامی واپسین قدر قدرتی اش را به نمایش گذاشته است. این قدر قدرتی و این سرکوب وحشیانه به هیچ عنوان نمی تواند جنبش بالنده، میلیونی و پرشئر و به مراتب آگاه تر از بهمن 57 را خاموش کند. عزم و ارده و اتحاد همه ما ضامن عقب راندن جمهوری اسلامی خواهد بود.

کومه له زحمتکشان کردستان
۱۷ تیرماه ۱۳۸۸ ۸ ژوئیه ۲۰۰۹