چه اهميت دارد که در اين سالهایِ شصتم
بگويم در سالهای هفتاد و هشتاد ـ و حتی صد ( اميد که نمانم ) ،
چه گفتم و نوشتم :
اصلِ نوشته هايم بود در سالهایِ بيست و سی
(که از آنها هيچ ندارم) ؛
ديگرانی رفتند تا بالای ِ صد
و اژ آنهاها مانده است تنها سالهای بيست و سی و بالاجبار چهل .
باورم براينست که هرچه ميماند
گفته های جوانی ست
و باقی پُرست از خودنمائی ها
ـ بی هيچ اعتقاد برآنها
(می خواهيم شرمندی هايم را پنهان کنيم ) .
جوانيمان را با بی خرد که خودرا "شاه" می ناميد ، رفت
و پيری مان با اينان که درجهل و جهل اند به درزای تاريخ
اشک میريزم برشما جوانانِ آيند گنمان
که سرنوشتمان اين خواهد شد
( دروغ نگويم که سرنوشتتان اين خواهد شد ) ؛
مبارزه خواهيد کرد
ـ خوشا برشما ـ ،
اما کثافت ها هميشه پيروزند .
م.ايل بيگی
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
