پرونده «برجام» وچالش جديد آن!

با توجه به آنچه در خبرهاى چند روز گذشته مطرح شده پرونده « برجام » قبل از اينكه فرجامى بيابد بار ديگر به دست انداز افتاده است و به روى « ميز» ٥+١+١ بازگشته است .

-ترامپ مى خواهد آنرا پاره كند .
- سه كشور اروپائى به رهبرى فرانسه خواهان حفظ آن و رفع نگرانيهاى ترامپ هستند .
-چين ساكت است .
-روسيه و جمهورى اسلامى ايران فعلاً با هرگونه گشايش اين پرونده مخالفت كرده اند .

آنچه مسلم است اگر هيچ مذاكره جديدى صورت نگيرد ترامپ توافق آمريكاء را تمديد نخواهد كرد . بيرون رفتن آن از توافق ممكن است از طرف سايرين تأئيد نشوداما چالش بسيار بزرگى را بويژه در عرصه اقتصادى و تجارى و مبادلات بانكى بين ايران و جهان خارج و همينطور كشورهاى طرف رابطه با ايران بازخواهد كرد . اين بارِسنگين ،كاررابر اقتصادِتا همينجا در گِل مانده ايران بس دشوار ترخواهد كرد .

حالت دوم اين است كه چون اساس مخالفت با اتمى شدن ايران براى آمريكاء و غرب رفتار حكومت ايران در منطقه و بويژه موضع آنها در قبال اسرائيل است ،كه با تحولات سالهاى اخير در عراق و سوريه برجسته ترهم شده و در مواردى با تحريكات آشكار سران سپاه و شخص خامنه اى به نامگذارى برروى موشكهاى به نمايش گذاشته شده است ،اسباب بهانه را هم فراهم كرده است ، باب مذاكراتى در اين عرصه باز شود . تلاش رئيس جمهور فرانسه فعلاً بر اين عرصه متمركز است . او به طور ضمنى ، تأئيد همتايان اروپائى خود را دارد و قرار است در ماه مه با ولاديمير پوتين هم ديدار داشته باشد كه بى ترديد همين موضوع محور گفتگوهاى آنها خواهد بود . ناگفته نماند كه روسيه اگر چه امروز نقش متحد جمهورى اسلامى را به نمايش مى گذارد اما روابط بسيار حسنه و مبتنى بر منافع تجارى با عربستان و دوستى با اسرائيل راهم در جيب خود دارد و براى هميشه با بازشدن راه گفتگو مخالفت نخواهد كرد .

در ايران فعلاً اين حسن روحانى است كه در اين باره حرف مى زند و نطق هاى خسته كننده او به شكل آشكارى بازتاب شكست اوست .روحانى كه بلافاصله بعد از امضاءبرجام از طرف جناح غالب حكومتش مورد حمله بود و نتوانست به «برجامِ دو»برسد و حتى حرف خود را براى گفتگوى فراگير ( بخوان آمريكا) باز كند با رفتن اوباما و آمدن ترامپ در پست رياست جمهورى آمريكاء گرفتارى جديدى را پيش رو ى خود دارد.

امروز به سياق سابق خامنه اى خاموش است .شايد هم مثل دوره پيش از برجام، در مسقط مشغول مذاكره است ،اما هر دو جناح بايد بدانند زمان ،اين بار كوتاه است و مردم ايران هم بيش ازاين تحمل نتايج تحريم و بد تر از آن حمله نظامى به كشور را ندارند .

دست كشيدن از دخالت در امورسايركشورها،كه مردم ما هم به اشكال مختلف و در غالب شعارهاى گوناگون آنرافريادكرده اند تنهاچاره گذرد از اين چالش بزرگ است . نظامى تر كردن بيشتر فضاء ، امنيتى تر كردن اوضاع داخلى و سنگين تر كردن بار فشار اقتصادى بر دوش مردم نه چاره بلكه فراهم كننده شرايطى است كه عواقبش بسيار زيانبار خواهد بود .

مقامات حكومت دو راه بيشتر پيش روى خود ندارند . يا به نداى مردم گوش مى دهند ، به مطالبات آنها در زمينه هاى سياسى ، اقتصادى و اجتماعى و فرهنگى پاسخ مى دهند كه در رأس آن سپردن حق حاكميت به مردم است و يا در موقعيتى بسيار ضعيف تر ،گام به گام تسليم فشارهاى خارجى مى شوند و با خريدن چند روز بيشتر عمر رژيم ،كشور را براى سالهاى طولانى عرصه تاخت تاز بازيگران جهانى و هرج و مرج داخلى خواهند كرد.