برای اولین بار با آقای صادق وزیری در جلساتی که اندکی پس از انقلاب بهمن ۱۳۵۷ برای بررسی امکان ایجاد یک سازمان علنی دموکراتیک بر گذار می شد آشنا شدم. آن روز ها فدايیان درفکر ایجاد چنین سازمانی بودند و از عده ای از روشنفکران، هنرمندان، دانشگاهیان، وکلاء، و شخصیت های شناخته شده ی نزدیک به سازمان دعوت کردند تا زمینه ایجاد چنین سازمانی را فراهم کنند. مسئولین سازمان های پیشگام دانشجویی، زنان، و دیگر تشکل های دموکراتیک وابسته به فدايیان که در آن زمان هنوز یک تشکل یکپارچه بود، نیز به این جمع اضافه شدند. مهدی فتاپور از طرف رهبری سازمان رابط این جریان تعیین شده بود.
آقای صادق وزیری شخصیت جذاب و برجسته ای بود که با سابقه طولانی وکالت، قضاوت، و مبارزه سیاسی مورد احترام همگان بود: قبل از کودتای ۲۸ مرداد جمعیت قضات و کارمندان دادگستری را به همراه دیگر وکلای مترقی پایه ریزی کرده بود و سر دبیر نشریه آن تشکل نیز بود. عضویت در شورای مرکزی جمعیت حقوق دانان دموکرات، و تاسیس جمعیت کردستانی های تهران از دیگر فعالیت های ایشان بود. پس از کودتا دستگیر و چندین سال را در زندان گذرانده بود. پس از آزادی از زندان به عضویت هیئت مدیره کانون وکلای مرکز انتخاب شد و از پایه گذاران و عضو شورای مرکزی جمعیت حقوق دانان ایران بود. با شروع انقلاب آقای صادق وزیری در زمره هیئت موسسین جبهه دموکراتیک ایران بود، و جمعیت کردهای مرکز را با دیگر مبارزان کرد راه اندازی کرد، و سر دبیر نشریه آن جریان نیز بود. ایشان در مذاکرات پایان دادن به جنگ سنندج و در تشکیل شورای شهر سنندج نقش تعیین کننده ای داشت.
در جلسات مربوط به ایجاد سازمان علنی، آقای صادق وزیری حضوری موثر داشت. این جمع ترکیبی نا همگن و متنوع از افراد با برداشت های مختلف از شرائط و اوضاع و احوال سیاسی کشور بود، از جمله زنده یاد سعید سلطانپور، زنده یاد منوچهر کلانتری، فرهاد نعمانی، سهراب بهداد، و.... (چون از بقیه خبر و اجازه ندارم از ذکر نام ها پرهیز می کنم، نام همه را هم به یاد ندارم). آقای صادق وزیری با اعتقاد راسخی که به دموکراسی، از جمله دموکراسی درون سازمانی داشت، در بحث های جلسات مختلف نقش متعادل کننده ای داشت. بحث ها و اختلافات حتی حولِ ضرورت وجودی چنین سازمان علنی نیز بسیار بود. پاره ای از جمله صادق وزیری قاطعانه بر وجود چنین سازمانی تاکید می کردند. به پیشنهاد ایشان قرار بود که سازمان علنی نشریه ای هم منتشر کند، و یادم هست که عنوان دسترنج را ایشان پیشنهاد کردند. خارج از این جلسات نیز من چندین بار با آقای صادق وزیری و یکی دیگر از اعضاء این جمع ملاقات داشتیم و در مورد خصوصیات مورد نظر نشریه دسترنج صحبت کردیم.
پس از بحث های بسیار سر انجام تصمیم گرفته شد که سازمان علنی رسما اعلام شود، و حتی تاریخ اعلام به مطبوعات و هتل محل بر گذاری مصاحبه مطبوعاتی نیز تعیین شد. اما در همان زمان با شدت گرفتن در گیری ها در کردستان و گنبد، در دانشگاه ها، و صنایع و کارخانجات، روند زیر ضرب رفتن سازمان آغاز شده بود. در مورد ضرورت این تشکل در آن شرائط بحث این بود که از یک سو وجود چنین سازمانی با شخصیت های شناخته شده و محبوب می توانست موقعیت چپ را تا حدی تقویت کند، اما از سوی دیگر با اعلام اعضاء تشکیل دهنده آن، همه آن افراد در معرض ضربه رژیم قرار می گرفتند. سر انجام ایجاد تشکل دموکراتیک علنی منتفی شد. بزودی گروگان گیری در سفارت امریکا اوضاع را به نفع رژیم تغییر داد، حمله ها شروع شد، عده ای اعدام (سلطانپور در شب عروسی اش دستگیر و اعدام شد، کلانتری را در مرز دستگیر و اعدام کردند)، پاره ای مخفی, ، پاره ای دستگیر و بسیاری از محل های کار خود اخراج شدند. آقای صادق وزیری سر انجام روانه تبعید شد و تا آخر برای احقاق حقوق مردم کردستان و دیگر ملیت های ایران، و برای آزادی و دموکراسی ایران به مبارزه ادامه داد. یادش گرامی باد.
