Quim Monzo
Die Erzählung
کیم مونزو
داستان
مرداواخربعدازظهرپشت میزتحریرمی نشیند، یک ورقه کاغذسفیدبرمیداردوتوماشین تایپ میگذاردوشروع میکندبه نوشتن. بلافاصله اولین سطرروصفحه کلیدمیوزد. دومی نیزهم. بین سطردوم وسوم چندثانیه تردیدمیکند.
یک صفحه کامل می نویسد، ورقه راازماشین بیرون می کشد، طوری کنارمیگذاردکه طرف سفیدش روبه بالاست. یک ورقه دیگرتوماشین میگذاردوبعدورقه ای دیگر. هرچه رانوشته ویراست وبه صورت جمله های تازه منظم میکند، سرآخریک پاراگراف بیرون میاورد، ورقه نوشته راتوسطل زباله پرت میکند. ناگهان ماشین تایپ راهل میدهدکنار، دسته کاغذباتمام اوراق نوشته شده رابرمیدارد، آنهاراطرف دیگربرمیگرداندوبایک خودکارخط میزندودوباره برمیگرداند، تغییرمیدهدوچیزهائی اضافه میکندومی اندازددور. تمام دسته کاغدواوراق ویراست شده راطرف راست خودمیگذارد. دوباره ماشین تایپ راطرف خودمیکشدوداستان راازاول تاپایان ازنومی نویسد. داستان راتمام وبادست ویراست ودوباره تایپ میکند. یازدهمین بارکه داستان رامیخواند، شب همه جارادرخودگرفته است. حالایک داستان است، نویسنده راحسابی خوشحال میکند، ازخوشحالی گریه می کند. نویسنده سرخوش است. احتمالابهترین داستانیست که تاکنون نوشته. نقریباکامل میابدش. میرودتوفکرعنوان. عنوان مناسب راکه پیداکند، داستانی میشودکه آدم نمیتواندبهترش راپیداکند. فکرمیکندچه عنوانی درخورش است. ازعنوانی خوشش می آید. رویک ورق کاغذمی نویسدش که بخواندوبیشتردقیق شود. کاملاموردپسندش نیست. به عنوانی دیگر فکرمیکند. دوباره که میخواندش، آن راهم خط میزند.
تمام عنوانهائی که به خاطرش خطورکرده، داستان راضایع میکنند: خیلی واضحندیاداستان رابه طرف سوررالیسم هدایت میکنند، سادگی داستان راخراب میکنند. یاخیلی ساده، بازی گوشندوداستان راازشکل می اندازند. لحظه ای فکرمیکند، بایدداستان رابدون عنوان بنامد؟ بیشترتخریبش میکند. به امکانات هم فکرمیکند، واقعاعنوان بی عنوان رابه داستان بدهد؟ بگذاردجای عنوان سفیدخوانی شود؟ این موردازهمه ی راه حل هابدتراست. شایدیک سنخ داستان هست که عنوان لازم ندارد، امانه این یکی، این داستان یک عنوان دقیق نیازدارد – داستان عنوان لازم دارد، یک داستان کامل به یکی ازکامل ترین داستانهاتبدیل میشودکه تاحالانوشته شده.
تاگرگ ومیش صبح باخوددرگیراست: برای این داستان استادانه به اندازه کافی عنوان استادانه وجودندارد، چراکه عدم وجودعنوان خوب وکافی، مانع ازآن است که داستان کاملاکامل شود. تسلیم میشودو ( کاملاآگاه است که هیچ کاردیگری نمیتواندبکند) اوراق حاوی داستان رابرمیدارد، ازوسط پاره میکند، اوراق نصفه شده را دوباره ازوسط پاره میکند. کارش راآنقدرادامه میدهدکه تبدیل به کاغذپاره هائی کوچک میشوند....
2
David Albahari
Nicht aufgeschrieben
دیویدالبحاری
نوشته نشده
تنهاداستانهای یگانه واقعی، آنهایندکه هنوزنوشته نشده اند. مثلادختری که یک شب بیدارمیشودوناگهان مدتی طولانی صدائی رامی شنود. ازکجا؟ نمیداند. مادرش بیدار شده. مردی دولاشده ومتوجه برگی است که بین دوبرگ گیاه می خزدوسرآخرزمین رالمس میکند. مردی دیگربه خودفشارمی آوردکه سایه اشکالی درافق رابهترببیند، بعدخودرامی چرخاندومتقاعدمی شودتمامش تنهابازی هوا، تبخیر، خستگی چشمها وامیدبیهوده است. خانمی کنارنرده های راه آهن، دقیقاسعی می کندباپاروزدن دستهاازخودحفاظت وبافکرش، تعادلش راحفظ کندوطوری که متوجهش نشوند،ازیک نزده بگذرد. جوانی ازیک درخت رو درختی دیگرمیرود. یک ورق کاغذدرباد می چرخد. سوزنهای کاج توعمق جنگل باپرتونورنمایان می شوندوازخلال سایه هاسوسومی زنند. در، که هربارآدم بازش می کند، امیدواراست دیگرهرگزبسته نشود.
ماواقعاازامیددر، ازتعادل تنهائی زن، ازسایه های افق، ازجوانی که چهره روی پوست درخت بلوط گذاشته چه میدانیم؟ بلوط ازکجامی آید؟
داستانی که موردنظرماست، آجازه نداردآشفته باشد، اجازه نداردیک کلمه اش به کلمه ای دیگرتبدیل شود. داستانی که درآرزویش هستیم، بایدفرمانبردارباشد، نظم اشیاء رادرخودداشته باشد. کلماتش برگزیده شوند. آنچه درآزروی شنیدنش هستیم، بیان شود. رشته ای که باواقعیت مرتبط مان می کند، خیلی نازک است، خیلی شکننده است. خیلی ساده، می گوئیم وقت نداریم صبوریش رادرمعرض آزمایش بگذاریم.
اغلب میگوئیم، وقتی دنیامتعلق به مانیست، متعلق به کیست؟ به سایه هاکه روی خمیدگی سنگ ریزه هامی خزند؟ این داستان، وقتی ازماحرف نمی زند، اصلامی تواندحرف بزند؟ دربرابرکسی پافشاری می کند، میخواهیم بدانیم چه کسی؟ کلمات انباشته میشوندتاسکوت راستایش کنند. پس چراداستان ساکت نمی ماند؟...
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
