*وقتی که « رعدِ خُفته» در آسمانِ اندوه زدهِ ایران در مصاف با شب دیجورِ «اسلام سیاسی» غُرید و صدای پای قیامیانِ 96 در شهرهای بزرگ وُ کوچک ایران، «رعشه جنون» به جانِ «قبیله حاکمان» انداخت، شعار « رضا شاه، روحت شاد»- تابوتِ مَرثیتی نابجا را بر گرده قیامیان گُذاشت!
*ای کاش چنین بود و «رضا شاه» آنگاه که تتمه فورانِ «انقلاب مشروطه»- توهمِ بکارت و طهارتِ دستگاه روحانیت را می زدود، چنگ در گریبان «قیامیان » نمی انداخت؛ ای کاش «رضا شاه» چنین بود و آنگاه که «طلوع مُجَلل» خورشید مشروطه می رفت که چراغ نیم سوزِ روحانیت را برای همیشه به مَحاق روانه کند، به شکار قیامیان نمی رفت!
*وقتی که «توفان مشروطه» در ابیات برهنه «فرخی یزدی» - شریکانِ مذهبِ قاجار بر «گلوی بریده بوسه ها» را افشا می کرد ای کاش «رضا شاه» دهان «فرخی یزدی» را نمی دوخت و «آب خُنکِ زندان قصر» را در جانِ گِرانَش نمی سوخت!
*آنگاه که «صادق هدایت» در رمان « حاجی آقا» بر بُخار شیشهِ تاریخ دست می کشید تا «نعل وارونه» و «پیاله واژگونه» حاجیانِ سیاست را افشا کند و «رسولان افسانه های دروغ» را برای همیشه از حافظه واژه متواری کند، ای کاش «رضا شاه» برای چیدن «گل سرخ هدایت»، اره و تبر نمی کشید!
*ای کاش طلوعِ ارادت و کرامتِ ضدِ روحانی «رضا شاه» به «بلوغ مهتاب» می رسید و در نیمه راهِ فریاد- از ترس تُندری که از «انقلاب اکتبر همسایه» به سوی «مشروطه ایرانی» می وزید، به نجوایِ ناصمیمِ پشیمانی نمی رسید!
*ای کاش «رضا شاه» هیچگاه «شپشِ لحاف کهنه» روحانیت قاجار را که از صبح تا شامِ دو قرن، در یقینِ سادهِ مردم می چرخید- به «عقربِ زیر قالیِ» دستگاهِ پهلوی تبدیل نمی کرد و نوشانوشِ تاریخ مردمی (با تبدیل آن « عقرب زیر قالی» به «جاعلان بهشت طلایی»)- به «تاریخِ ضَجه و زاری» پیوند نمی خورد!
*«رفتگرانِ نارنجی پوشِ تاریخِ مشروطه» وقتی که مهیای روفتن بساط روحانیت از حیات و مماتِ «سپهر ایرانی» بودند، ای کاش «رضا شاه» سلول های «زندان قصر» را با خونِ آن رفتگران، گلگون نمی کرد و سرسرای حکومت «پهلوی اول» را با چراغ نیم سوزِ «نارفتگرانِ محافظه کار»، چراغانی نمی کرد و (چند دهه بعد) آن چراغ های نیم سوز به مصاف «خورشیدِ انقلاب 57 » و شورش 88 و قیام 96 نمی رفت!
*ای کاش...
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
