مستی سلامت می کند، پنهان پیامت می کند
آن کو دلش را برده ای ، جان هم غلامت می کند .... مولانا
می سوزم از نگا هت خوش می کشی به خویشم
باز آ که بی کنارت، حیران و دل پریشم
گاهی مرا بخوانی، گاهی ز خود برانی
مهر و عتاب هر دم ، آورده نوش ونیشم
آیینۀ محبت، صافی ست از صفایت
ای وای اگر به آهی ، تاری شود ز خویشم
***
نیمی ز شب فرو شد خوابم نبرده یک دم
خود صبح صادق است این، یا نورتوست پیشم
دشتی فراخ دامن، گسترده زیر پایم
پیراهن ِ علف را، نازان کشیده پیشم
پایت برهنه خواهد، کوبان ، سبک به شادی
تا بر کُند سرورش، شاخی ز قلب ریشم !
***
جامی رسان به مستی! دستی فرود ِ دستی
نوشیم بی گسستی ، عشق و وفاست کیشم
تا آفتاب ِ رویت روشن کند سحر را
سرشار ِ انتظارم، از جان ِ خویش بیشم
بینش به صبر شاید، ز این برزخش رهاید
کآمد نسیم ِ عطرت، در عین ِ گرگ و میشم
محمد بینش (م ــ زیبا روز )
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
