اگر دولت ايران خواستار جلب احترام جامعه بين المللی است، بايد به اراده مردم خود گردن نهد

متن سخنان ايراد شده پرزيدنت اوباما در کنفرانس مطبوعاتي۲۳ ژوئن ۲۰۰۹
بعدازظهر همگی بخير. امروز من مايلم به سه مطلب بپردازم و سپس به پرسش های شما پاسخ خواهم داد.
نخست، ميل دارم چند کلامی راجع به وضع ايران بگويم. ايالات متحده و جامعه بين المللی از مشاهده تهديد ها، و موارد ضرب و جرح و به زندان افکندنها طی چند روزه اخير نفرت زده و خشمگين شده است. من با کمال قوت اين اقدامات غير عادلانه را محکوم می کنم و در سوک هر جان بی گناهی که از دست رفته است به مردم آمريکا می پيوندم.
من اين نکته را روشن ساخته ام که ايالات متحده حق حاکميت جمهوری اسلامی را محترم می شمارد و در امور داخلی ايران مداخله نمی کند. ولی ما همچنين بايد گواه شجاعت و عزت نفس مردم ايران و گشايش شايان توجهی که در درون جامعه ايران درحال وقوع است باشيم. و ما اعمال خشونت عليه غيرنظاميان بی گناه را در هر جايی که رخ دهد محکوم می کنيم.
مردم ايران تلاش می کنند تا بحثی در باره آينده خود داشته باشند. کسانی در ايران، بخصوص در دولت ايران، می کوشند تا با متهم ساختن ايالات متحده و ديگران در غرب به تحريک اعتراضات در ارتباط با انتخابات، از اين بحث روی بگردانند. اين اتهامات به طور واضحی بی پايه است. اينها جز تلاشی آشکار برای منحرف ساختن اذهان از آنچه که واقعا در داخل مرزهای ايران می گذرد نيست. اين ترفند فرسوده و نخ نما برای استفاده از تنش های پيشين به منظور سپر بلاساختن کشورهای ديگر از اين پس در ايران کارساز نيست. آنچه که در ايران می گذرد به ايالات متحده يا به غرب ارتباطی ندارد، اين مربوط به مردم ايران و آينده ای است که آنها – و تنها آنها – برخواهند گزيد.
مردم ايران خود قادر به سخن گفتن هستند. اين دقيقا همان چيزی است که در چند روزه اخير روی داده است. در سال ۲۰۰۹ هيچ مشت آهنينی آنقدر نيرومند نيست که بتواند درها را بروی جهان ببندد تا شاهد تظاهرات مسالمت آميز برای عدالت نباشد. با وجود تلاش دولت ايران در اخراج روزنامه نگاران و منزوی ساختن خود، تصويرهای پرقدرت و سخنان دردانگيز راه خود را به مدد تلفن های همراه و کامپيوتر ها به سوی ما گشودند، و بنابر اين ما شاهد آنچه که مردم ايران در حال انجامش هستند بوديم.
اين آن چيزی است که ما شاهدش بوده ايم. ما وقار بی پايان ده ها هزار تن از ايرانيان را در حال راه پيمايی توأم با سکوت نظاره کرده ايم. ما ديده ايم که مردم از هر سن و سالی همه چيز را به خاطر پافشاری بر اين که رأيشان شمرده و صدايشان شنيده شود فدا می کنند. و بالاتر از همه ما زنان دليری را مشاهده کرده ايم که در برابر وحشيگری و تهديد ايستاده اند و ما تصوير جانگداز زنی را که در خيابان ها خون از تنش می رفت و در حال جان دادن بود ديده ايم. و در حالی که اين يک ضايعه خشن و فوق العاده دردناک است، ما همچنين اين نکته را می دانيم: کسانی که به خاطر عدالت بر پا می ايستند همواره در جانب درست و بر حق تاريخ قراردارند.
همانگونه که من در قاهره اعلام داشتم، سرکوب عقايد هرگز موجب ازميان رفتن آنها نمی شود. مردم ايران از يک حق جهانی برای گرد هم آمدن و بيان آزاد برخوردارند. اگر دولت ايران خواستار جلب احترام جامعه بين المللی است، بايد اين حقوق را محترم بشمارد و به اراده مردم خود گردن نهد. بايد از طريق جلب رضايت و نه از راه تهديد و اجبار حکومت کند. اين همان چيزی است که مردم ايران خواستارش هستند و مردم ايران در نهايت درباره رفتار دولت خود قضاوت خواهند کرد.