بگذار تو را چون کوزه ای پُر کند
و از دستهای تو
چون دانه های خوشبوی شاهی بردمد.
نوروز خواهد آمد
و تو بر سفره ی هفت سین خواهی نشست
در آینه نگاه خواهی کرد
و همراه با ماهی سرخ
از تَنگی ي تُنگ آب خواهی رَست
و از انزوای سنجد،
وقار سنبل،
اضطراب سیر،
مستی ي سرکه،
و شادی ي سکه خواهی گذشت
و همراه خواجه شیراز
از صدای عشق پُر خواهی شد
و آنگاه، چه غم!
چون سیزده درآید
بر آبِ روان خواهی شد
و از زیبایی لحظه های عشق
با دشت و آسمان سخن خواهی گفت.
مجید نفیسی
۲۸ ژوئيه ۱۹۹۵
* شعر سوم از مجموعه ي "سرگذشت يك عشق: دوازده شعر پيوسته"
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
