در مصلای مصفای ِ این دیار
به اخلاصی ریایی
چار زانو نشستی
روزه شکستی
همکاسه با غرابان .
خوردی
خوردی
خوردی
بسیارو بی شمارو به خروار
دل ِ عاشق
جگر ِ سوخته
نان ِ خلایق
و چشم ِ دانایی
*
سرانجام
عمامه بر تابوت نشاندی
وشادی امام زمانت را
نماز وحشت خواندی
با کوله باری از نفرت ِ تاریخ
ودشنام زندگان
بیستم دی ماه هزارو سیصدو نود پنج
نظرات خوانندگان:
|
سپاس حسن حسام گرامی،
در میانه دریوزگی، بسیار موجز، همه جانبه و گویا!
حمید فروغ |
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
