من این گل را می شناسم*

از شرارتِ بچه گانه
فاصله داشتى
مثل هميشه
کنار ایستادی
مثل هميشه
وراندازمان كردى
چشمی به ما
چشمى به سطرهاى كتاب
كتاب امانتى
تنها یک روز
فرصت خواندن داشتى

×

در قهوه خانه نشستى
گل گفتی و گل شنیدی
سبيلش را ٬ نه
کله اش را
نشان كردى
میدانستی جستجوگر
آرام نمی گیرد
میدانستی جستجوگر
آرام نمى ميرد

×

چرا آمدنت
پرسشِ رندِ نيشابور
چگونه رفتن ات
پاسخِ حلاج
آنگونه رفتى
كه مطلق مرگ را
با نهمين سمفونی زندگى
در طوفانى ازگلوله و آتش
به زانو كشاندى

×

تو ميدانستى
ما نميدانستيم
تو مانده اى
ما رفتنى هستيم

*سعید سلطانپور براى امير پرويز پويان

دسامبر ۲۰۱۶ – پاریس