خشونت علیه زنان در ایران فاجعه بارتر می شود، به خود آئیم !

نیم قرنی از قتل فجیع خواهران میرابل - پاتریا، مینروا، ماریاترزا میرابل در جمهوری دومینیكن می گذرد. در مقابل این جنایت ، زنان و مردان این کشور آمریکای لاتین سکوت نکردند و این سه زن انقلابی به عنوان سمبل مبارزه برای آزادی با لقب پروانه‌های فراموش نشدنی، برای همیشه نامشان در تاریخ جنبش مبارزه برای رهائی زن ثبت شدند. بواسطه مبارزه پیگیر و مستمر زنان و مردان آزادیخواه ، روز 25 نوامبر ، بعنوان روز بین المللی مبارزه با خشونت علیه زنان برسمیت شناخته شد . زنان و مردان آمریکای لاتین بخاطراحترام به تلاش و جسارت خواهران میرابل و تلاش برای سوق افکار عمومی به سوی منع خشونت علیه زنان چنین روزی را به سازمان ملل متحد پیشنهاد کردند. آنان خود را تنها به پذیرش جهانی محدود نکردند بلکه این روز برایشان روزی برای همبستگی مبارزاتی علیه انواع خشونتی است كه از طرف جامعه‌ مردسالار سرمایه داری، در محیط ‌های كار، اجتماع و خانواده بر زنان اعمال می‌شود، آنان با انجام تظاهرات، اکسیونها و گردهمایی ها و دادن بیانیه و… تصویر جهان ناعادلانه و مردسالار و خشونت پرور را در مقابل مردمان میگذارند تا روند مبارزه برای جامعه و جهانی عاری از خشونت و تبعیض تقویت شود.
خشونت؛ با ابعاد و گستردگی که دارد، تنها به یک‌نوع خلاصه نشده؛ بلکه به انواع گوناگونی تقسیم می‌شود، خشونت فرهنگی، خشونت مذهبی، خشونت فیزیکی، خشونت جنسی، خشونت ساختاری ... تا خشونت خانوادگی که در کشورهای مختلف ،خصوصا خاورمیانه تبدیل به یک مساله عام شده است. در عین حال ما شاهد گسترش و حدت خشونت جنسی، خشونت کلامی، تجاوز،خشونت در مورد جهیزیه ، تن فروشی اجباری ، بارداری اجباری ، ختنه دختران ، خرید و فروش زنان و دختران ، خشونت علیه زنان کارگر، کارمند و مستخدمین زن ، خشونت های ناشی از جنگ ، خشونت در زندان، تجاوزهای سیستماتیک ، خشونت نگاهی و رفتاری ، قتلهای ناموسی، خشونت سیاسی و … از انواع خشونتی هستیم که بر زنان در کشورهای مخلف بویژه کشورهای اسلامی خاورمیانه اعمال می شود. گزارشات و آمارها ‌نشان می‌دهند که با گذشت هر سال خشونت‌ها علیه زنان نه تنها کاهش نیافته که روندی صعودی یافته است. هرسال که از عمر نکبت بار نظام اسلامی و گروههای تبهکار اسلامی و جنگ و اشغال در منطقه ما میگذرد ، تعداد هر چه بیشتری از زنان و دختران قربانی خشونت‌های مردسالارانه، سنت‌های قبیله‌ای حاکم و هر گونه برداشت‌های زن‌ستیزانه می‌گردند. زنان تحت فشار شدید روحی و روانی که از ناحیه تبعیض جنسی و سنت‌های حاکم بر آنها تحمیل می‌گردد، برای فرار، اکثرا مرگ را انتخاب می‌کنند. برای نمونه، می‌توان به افزایش خودکشی میان زنان اشاره نمود.
رژیم جمهوری اسلامی ایران افزون بر تبعیضهای اجتماعی و فرهنگی ظالمانه، با قوانین ارتجاعی و ضدانسانی مبتنی بر شریعت اسلامی ابزاری برای توجیه خشونت های جنایت بار علیه زنان سازمان داده است. زنان بنا بر شریعت اسلام و به استناد قوانین جزائی ، از بدو تولد خود در زیر سلطه مردسالاری اند. بر اساس قوانین ارتجاعی اسلام، دختران در سنین کودکی و نوجوانی مجبور به ازدواج های تحمیلی شده و دارای هیچ گونه حقوقی در برگزیدن آزاد فرد دلخواه شان، برای تشکیل زندگی مشترک نیستند. تخطی و تمرد یک زن نسبت به قوانین نوشته و نانوشته اسلامی ایران، با مجازات های وحشیانه شلاق، سنگسار ، زندان و اعدام روبرو می شود. حق انتخاب مسکن، شغل، پوشش، طلاق، سرپرستی فرزندان، مسافرت و غیره، همگی متعلق به مرد، بعنوان رئیس خانواده است و از زنان سلب شده است.
از اولین روزهای شکست انقلاب ۵۷ و استقرار رژیم اسلامی ، جنبش زنان ایران و فعالان این جنبش زیر شدیدترین نظامهای پیگرد و سرکوب قرا ر داشته اند. تنها در دهه خونین شصت بیش از دوهزار زن مبارز اعدام و هزاران هزار زن مبارز و آگاه به زندان و شکنجه و شلاق محکوم شده اند. اما این جنبش علیرغم فراز و فرودها هرگز خاموش نگشته است. فعالان برابری طلب زن با استفاده از موقعیت ها و امکانات موجود در جامعه، به مبارزات پیگیر خود برای کسب حقوق برابر ادامه داده اند. به رغم تشدید روزمره ابعاد ستم و سرکوب، هنوز صدای پر طنین گفتمان برابرخواهی زنان در سراسر کشور به گوش می رسد. 
ایجاد فضای رعب و وحشت نظامی ـ امنیتی، دستگیری، تجاوز و آزار جنسی، خشونت فیزیکی، روحی و صدور احکام مغایر با موازین و معاهده های بین المللی، حتی گاهی خلاف خود قوانین رسمی رژیم، نشاندهنده درماندگی حاکمیت در خاموش کردن خواسته های جنبشی است که یکصدا حق برابری و رفع تبعیض را فریاد میکند. پرداختن گسترده زنان و دختران به تحصیلات عالی، اشتغال به کار در خارج خانه و مبارزات رو در رو با سیاست و اعمال زن ستیزانه رژیم و فرهنگ مرد سالاری باعث شده تا کنترل رژیم اسلامی بر سرنوشت زنان سست شود. موقعیت کنونی زنان در خانواده و در جامعه یکی از نشانه های ناکامی رژیم اسلامی حاکم در ایران در به اسارت کشاندن زنان است. اما برای به شکست کشاندن کامل رژیم و سست کردن بندهای مردسالاری به مبارزات متحدانه و گسترده تری نیاز هست. نبرد علیه خشونت و تجاوز به حقوق زنان تنها مسئله زنان نیست، بلکه مسئله همه مردان آزاده و مترقی نیز هست. مبارزه برای محو خشونت علیه زنان بخشی از مبارزه برای رهایی کامل زنان از قید و بند مردسالاری و نظام سرمایه داری است. به این جهت باید مبارزات زنان و مردان مبارز در این عرصه نیز به مبارزات کارگران برای برچیدن نظام سرمایه داری و تحقق سوسیالیسم گره بخورد
٢۵ نوامبر، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان است. این مبارزه یکایک ماست برای جامعه ای انسانی ، مبتنی برآزادی و برابری؛ عاری از هر گونه تبعیض برمبنای جنسیت ، گرایش جنسی ، ملیت ، طبقه ، مذهب و عقیده ! مبارزه ای که نباید به یک روز معطوف و محدود شود ، باید جزئی از برنامه و پراتیک روزانه همه مردمان باشد.

زنده باد همبستگی مبارزاتی همه زنان و مردان علیه ستم و تبعیض و نابرابری
سرنکون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد آزاد ی- زنده باد سوسیالیسم

کمیته مرکزی سازمان راه کارگر
۵ آذر ١۳۹۵– 25 نوامبر 2016
www.rahekaregar.com