به یک زن رهگذر

بُد خیابان در خروشی کر کننده غوطه ور
سر رسید از ره زنی، بالا بلند، نازک کمر
تاب میداد، ماتم و دردی ش جذاب آشکار،
گوشه ی لب دوزِ دامن را به دست، پُراز وقار

چُست و چالاک! مثلِ تندیسی تراشِ ساقِ پا.
میچشیدم من پریشان حال، زده خشکم بجا
لُطفِ سُکر آور و قَتالی ز جامِ دیدگانِ
صافش همچون آسمان، با وعده ی توفان در آن.

رعدی و برقی... سپس شب! – پا گریزی مثلِ ماه
ناگهان در من دمید جانی دگر با یک نگاه.
باشد آیا تا اَبد روزی تو را بینم دگر؟

دور، درجائی بعید، بس دیر! هرگز یا مگر؟
میروم من از چه سمت، تو میگریزی از چه سو؟
ای که میشد دارمت دوست... برده بودی زآن تو بو!

شارل بودلر
Charles Baudelaire
برگردان از مانی