باد را سرتراشی بینگار که در بامداد
شاخه ها و برگهای خشک را می زداید
و درختانِ ژولیده را
برای جشنِ پرندگان می آراید.
در باد
مویه ی برگهای خشک
با خنده ی شاخه های تر
درهم می آمیزد
و به صدای باد
لحنی دوگانه می دهد.
باد چون سرتراشی دوره گرد
سوت زنان, درختان را می آراید
و تنها هنگامی شانه و قیچی اش را
زمین می گذارد
که آفتاب
آینه ی دستی اش را بالا می بَرَد
تا درختان
خود را پس از اصلاح ببینند
و پرندگان
جشن خود را آغاز کنند.
مجید نفیسی
۲۴ ژانویه ۲۰۱۵
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
