نوروزی دیگر

تقدیم به فریدون گیلانی، از پیشتازان شعر نو


از باد می پرسم
با کدام پرنده ی آزادی
رفیق است؟
تا پنجره ی روزگار زخمی
که
شب را
با خود می کشد،
بر بالهایش بنشیند.
سکوت می کند
و در این سکوت،
هیاهوی بی امانی
در من شعله ور می شود.
فریادی
واژه را
به التهاب در می آورد:
کدام باد رفیق؟
کدام پرنده؟
کدام آزادی؟
پنجره
دیوارست
و استخوان در به در انسان
ستون تصویر بقای او.
از انعکاس سبز درختان
روی آبی ی رودخانه
که خورشید نقره ای را
به چشم خسته وام می دهد
سراغ چهچه ی پرنده را می گیرم.
باد
تصویر زیبای چشم اندازم را
در آب
می شوید.
اما من
همچنان پشت پنجره می ایستم
و این بار
دل به قطره ی آبی می بندم
که بی شتاب
از پیش چشم ام می گذرد،
تا جای خود را
به آن دیگری بسپارد.
آن که از شب سرد و تاریک
با گرما و روشنی
می آید.
شاید
در اندوه فاصله ی زمان و مکان
و
در تردید غم انگیز من و تو
این قطره ی امید را
به اقیانوس آرزوی انسان
برساند:
روزی دیگر
نو روزی دیگر.

دوم فروردین هزار و سیصد و نود و پنج