بهاریه

بر آمیزی و بگریزی و بنمایی و بربایی
فغان از قهر لطف آلود و زهر ِ شکّر آمیزت !!
... سعدی

به قدوم نوبهاری سفری به سوی ما کن
دل دردمند یاری به نوازشی رضا کن
بنواز تا درختان ز پرند ِ سبز پوشند
دم ِ سرد ِ بلبلان را به نوایت آشنا کن
که ز مستی ِ صدایت همه گرم و خوش سرایند
گل ِ نو شکفته ات را به ترانه جانفزا کن
به خزان، پی بهاران سفر وطن گرفتی
ز پیام ِ مهر بارت غم ِ غربتم دوا کن
ــ ز چه اسب آرزو را تک و تیز می دوانی
نه بگفتمت دل ِ ساده ! فغان خود خفا کن؟
که جوان و سرخوش است او، به جمال خود خوش است او
چو ز ناز ، سرکش است او، به خیال او صفا کن؟ ــ
همه کس کنار یاری، سر ِ بوسه و کناری
ز خیال ِ ناز نینت دو سه بوسه ای عطا کن
به کجا برم شکایت چو ز دست می گریزی
بنشین به چشم بینش، به نوید خود وفا کن

محمد بینش (م ــ زیبا روز)
پایان زمستان 94