در یک ظهر زمستانی
ظهر یک آفتابِ منجمد، در آسمانی بی شک خاکستری.
و در آنسوی جهان، در صحرائی خالی از بنی بشر
در جائی که خدا هرگز نمی خندد،
در زمانی منجمد شده،
امامی شهید شد.
هزاره سوم آمده بود
که در اینسوی کره زمین، دو برادرِ کافر و مرتد، دلقک را به گلوله بستند؛
و رگبارِ گلوله دهانِ مسخره اش را نشانه رفت.
خنده خونینِ دلقک
زبانِ تیزِ بریده و سرخش
که از آن می چکید قطرات سرخِ خون، قطره قطره بر خاکِ سبز
و از پله های ساختمان به سوی درِ بزرگِ خروجی مجله فرود می آمد
روی پیاده رو، همه قطرات به هم پیوستند
همه شان در دلیل مسخره بودن قتلِ دلقک با هم هم عقیده و متحد بودند
پس با هم به سوی کوچه ها رفتند و به سمت سیرک زمستانی پیچیدند
و همانجا برای ادای خنده ای دردناک و از ته دل دقیقه ای ایستادند!
به قتل رسیدن برای یک کاریکاتور مسخره!
پس از یک دقیقه سکوت خنده دار، به سوی بلوار ولتر رفتند تا الفبای آزادی را هرگز از یاد نبرند؛
همه برآشفته در برابر این کشتار، با خود می گفتند: « این زبان نیشدار توانسته همه مصائب جنگ های صلیبی را طی کند. چون خدا بزرگ است
و چون خدا نیک است
و چون خدا بخشنده است
و چون خدا عادل است
و چنین خدایی درست...؟
پس چرا نمی تواند خطاهایی به این کوچکی را ببخشاید؟
کجا نوشته شده است که شوخی ممنوع است؟ - من ندیده ام!
و ندیده ام «خنده» را در بین «گناهان کبیره» به حساب بیاورند؟
راستی چرا خدا چیزهای خوب را برای بشر ممنوع می کند؟
مگر همه را برای خودش می خواهد؟
صداهای زخمی در حال رفتن به سوی میدان بزرگ جمهوری از خود می پرسیدند: «الله اکبر!» مگر دیگران را به خاطر چیزهای کوچک غارت نکرد؟ «الله اکبر!» خدا بزرگ است.
خدا بخشنده است.
خدا عادل است.
خدا نیک است.
«الله اکبر!» پس چرا ؟ برای چه؟ مجازاتی این چنین فجیع و این چنین بی رحمانه؟
«الله اکبر!» خون موج برداشت و دور میدان چرخید تا سرانجام فواره زد. «الله اکبر!» فواره ای از خون به سوی مجسمه آزادی که بر سه ستون استوار مانده بود پاشیده شد. «الله اکبر!»
شب هنگام، ریزش فواره بر مجسمه آزادی اثری خونین به جا گذاشته بود. برای گرامیداشت خنده دلقک، چراغ های کوچکی در همه شهرهای جهان روشن و خاموش می شد. از دور، کُره زمین، به سر دلقکی می مانست، با دهانی بزرگ و خنده ای مسخره.
