کمیته برگزاری تظاهراتِ اعتراض به نقض حقوق بشر در ایران به مناسبت سفر روحانی به فرانسه در اعتراض به نقض حقوق بشر در ایران و با شعارهای لغو شکنجه و اعدام، آزادی زندانیان سیاسی – عقیدتی، آزادی اندیشه، بیان، رسانه و تشکل و .... اقدام به سازماندهی یک تظاهرات اعتراضی نموده است. از این فراخوان حدود سیصد تن از هنرمندان، نویسندگان، استادان دانشگاه، کنشگران مدنی و سیاسی و فعالان فرهنگی پشتیبانی نموده اند. همزمان بخش های دیگری از مخالفان حکومت جمهوری اسلامی نیز با شعارهای متفاوتی دعوت به تظاهرات کرده اند. به منظور روشن شدن زوایای بیشتری از حرکت این کمیته، چند پرسش زیر را با تعدادی از امضا کنندگان "بیانیه پشتیبانی" و اعضای کمیته برگزاری تظاهرات، در میان گذاشته ایم:
۱-هدف از این تظاهرات چیست؟
هدف این تظاهرات به روشنی در فراخوان آن تعریف و تبیین شده است. طی هفده سال گذشته، این برای نخستین بار است که حسن روحانی به عنوان رئیس جمهور و نماد رژیم جمهوری اسلامی، به فرانسه سفر می کند. به همین مناسبت ، این تظاهرات عمومی، واکنش و اعتراض علیه رژیمی است که حقوق اساسی شهروندان کشور را به طور مستمر پایمال ساخته و حاصلی جز سرکوب و اعدام ، ترور و اختناق ، و فساد فراگیر برای مردم ما نداشته است.
۲-دفتر ریاست‌جمهوری فرانسه اعلام کرده است که در این سفر قرار است «چندین قرارداد و توافق‌نامه در زمینه‌های سیاسی، اقتصادی، حمل‌ونقل هوایی، بهداشت و کشاورزی، امضا شود. آیا اعتراض شما به خود سفر روحانی و برایر برقراری رابطه فرانسه است؟
اصل سفر و یا ماهیت این قراردادها ، موضوع این تظاهرات نیست.آن چه که مطرح است فشار آوردن به رئیس جمهور و دولت فرانسه برای گنجاندن مساله حقوق بشر در مذاکرات فی ما بین است. طبعا این کار فقط از طریق جلب حمایت افکار عمومی در فرانسه است که ممکن می گردد. در نتیجه جلب حمایت احزاب ، سندیکا ها و روزنامه نگاران فرانسوی یکی از اولویت های ما در اکسیون ۲۴ ژانویه قرار گرفته است.
۳-در ایران جناح های حکومت بر سر مسائل مختلفی درگیرند. حسن روحانی به خاطر پیگیری توافق هسته ای زیر ضرب است. آیا در این شرایط تظاهرات شما جناح مخالف را - که از تندروترین جریانات حکومت هستند- تقویت نمی کند؟ اساسا در این شرایط تظاهرات به سود جنبش مردم ایران و رعایت حقوق بشر تمام می شود؟ آیا نمی شد دعوت به تظاهرات با سفر روحانی همزمان نمی شد؟
حسن روحانی زیر ضرب است اما نه به دلیل توافق هسته ای. توافق هسته ای اساسا در نتیجه فشار تحریم های گسترده اقتصادی وارده از سوی قدرت های جهانی و عقب نشینی کل نظام و در راس ان خامنه ای صورت گرفته است. کما اینکه جار و جنجال های اکثریت مجلس علیه برجام زمانی که مذاکرات هسته ای به مرحله نهائی نزدیک شد، تماما از صحن مجلس روبیده شد و در عرض ۲۰ دقیقه همان اکثریت مخالف مجلس ،برجام را به تصویب رساند.
این که جناح های حکومت بر سر مسائل مختلفی در گیرند، پدیده جدیدی در جمهوری اسلامی نیست. اما مضمون و ماهیت عمیق این در گیری ها نه حقوق و منافع مردم ، که به دست اوردن سهم شیر در قدرت و در پی ان سهم بیشتر در رانت های حاصله از چپاول منابع و ثروت های ملی است. در واقع، روحانی با شرکا و متحدین اش در قدرت ( اصولگرایان معتدل و اصلاح طلبان ) شریک دزد و رفیق قافله اند. او که طی سالیان طولانی نماینده خامنه ای در شورای عالی امنیت ملی بوده و با کابینه ای امنیتی قدرت اجرائی را در دست گرفته، بی هیچ دغدغه ای به تمام وعده های انتخاباتی اش در سال ۹۲ پشت پا زده است .او فقط زمانی زبان به گلایه از شورای نگهبان گشوده که می بیند کاندیداتوری متحدین اش در انتخابات پیش رو جارو شده و با تمام خدمات اش به خامنه ای، رهبر معظم زیر پایش را خالی کرده است.
و بعد اینکه برای تعیین سیاست نمی توان و نباید درگیری های جناح های درونی یک ساختار استبدادی و فاسد مذهبی را مبنا قرار داد. آن چه که باید مبنا قرار داد سیاست های روحانی و کارنامه اعمال او و کابینه اش طی دو سال و نیم گذشته است. مسئولیت نقض فاحش و مستمر حقوق بشر در ایران متوجه تمامی جناح ها ی حاکمیت بوده و تظاهرات ۲۴ ژانویه در پاریس اعتراضی است علیه کل نظام جمهوری اسلامی ایران .
انتخاب بین بد و بدتر ، دیروز بین اصلاح طلبان و اصول گرایان، امروز بین اصول گرایان میانه رو و افراطی ها و فردا بین افراطی ها و افراطی تر ها، این منطقی است که نه تنها نقش یک نیروی اپوزیسیون را زایل می سازد بلکه جمهوری خواهان لائیک و ترقی خواه را به زائده ای از این یا ان جناح حاکمیت ارتجاعی مبدل می کند.
۴- چرا مخالفان جمهوری اسلامی نتوانستند متحد برآمد کنند؟
تا ان جائی که به نیروهای جمهوری خواه ، دموکرات و طرفدار جدائی دین و دولت مربوط می شود تلاش های قابل توجهی جهت برامد متحدانه این نیروها صورت گرفت که متاسفانه به نتیجه نرسید. از یک طرف بخشی از این نیروها خواستار سازماندهی تظاهرات در کادر احزاب و سازمان ها و با شعار محوری سرنگونی رژیم بودند که با چارچوب تظاهرات عمومی و فارغ از تعلقات سازمانی و با شعار محوری حقوق بشر، دموکراسی و جدائی دین و دولت سازگاری نداشت و از سوی دیگر پاره ای از اصلاح طلبان اصل برپائی تظاهرات در برابر روحانی را زیر سئوال برده و از مشارکت در ان خوداری کردند.
پاسخ هائی را که تا کنون بدست ما رسیده است منتشر می کنیم.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
