با عاشقان مهربان باش!

از آن جهانِ بی کران
این جفتِ عاشقِ بی خانه را
تنها نیمکتِ اتوبوسی مانده است
با گفتگویی بی پایان.

ای آنکه در خلوتِ خوابگاهت
از جا برمی خیزی
و پنجره را برهم می کوبی
تا پچپچه شان را خاموش کنی
با عاشقان مهربان باش!

تو هم یک روز
بر این نیمکت خواهی نشست
تا اتوبوس از راه برسد
دهانه ی آن گشوده شود
و بانگی برآید که "ای خواجه!
وقتِ رفتن است."

مجید نفیسی
۲ اوت ۲۰۱۵

http://iroon.com/irtn/blog/7634/