تدارک اعتراض جمعی معلمان در روز ۳۱ تیر ماه ۱۳۹۴ هدفش نه تنها آزادی بدون قید و شرط اسماعیل عبدی است بلکه آزادی همه ی فعالین صنفی را دربر می گیرد.
جنبش های صنفی در ایران هر زمان که فرصتی برای اظهار وجود داشته اند پا به عرصه فعالیت های علنی گذاشته اند و تلاش کرده اند که حقوق خود را با اعتصابات و اعتراضات متعدد بگیرند. اما وجود نظام سرکوب حاکمان سرمایه در طول تاریخ مانع رشد مداوم و پیوسته جنبش مستقل کارگران صنعتی و خدماتی از جمله معلمان و پرستاران بوده است. مطالبات صنفی هم با این سرکوب ها گاه در محدوده یک صنف و محدود و موضوعی خاص محقق شده؛ اما رهبران آن جنبش ها سرکوب شده و جنبش برای دوره ای به خاموشی فرو رفته است.
تشکیلات مستقل در نیمه راه شکل یابی توسط سرکوب حاکمان و دستگیری فعالین جنبش برای دوره ای دیگر زیر زمینی شده و عملا توان هدایت جنبش را برای دستیابی به مطالباتی که سال ها انباشه شده از دست داده اند.
اما در سال های پس از ۱۳۸۴ هم کارگران صنعتی و هم خدماتی-آموزشی، که شامل معلمان و پرستاران هم می شود فارغ از تغییر ظاهری در برآمدهای سیاسی و وجود روزنه هایی برای ابراز وجود این جنبش به طور مداوم و به درجات و شیوه های مختلف سرکوب شده اند. اما اعتراضات صنفی، اگرچه پراکنده، اما مدام ادامه داشته و هر روز با تجربه تر از قبل وارد این کارزار شده است.
جنبش معلمان هم با وضعیتی مشابه بقیه روبرو بوده است. اعتراضات وسیع معلمان در ماه های آخر ۱۳۹۳ تا کنون نشانگر مقاومت و پویایی این جنبش و ادامه کاری آن است. تهدید ها و دستگیری های فعالین صنفی معلمان گرچه در ماه های اخیر در ابعاد گستره تری نسبت به قبل از شروع اعتراضات در سال ۹۳ بوده است اما این جنبش خود را تسلیم شرایط سرکوب نکرده و اکنون علاوه بر مطالبات متحقق نشده ی چندین ساله ی خود پر رنگ تر از قبل برای آزادی فعالین این جنبش تلاش می کند.
بازداشت علی اکبر باغانی و ممنوع الخروجی اسماعیل عبدی و بازداشت او در ادامه ی سیاستی است که قرار است جنبش معلمان را تا شروع مدارس در مهر ماه امسال به حاشیه بکشاند.
اما به دنبال بازداشت اسماعیل عبدی، معلمان ساکت نمانده و به هر طریق ممکن به بازداشت وی اعتراض کرده اند و دستگیری عبدی را زنگ خطری برای کل این جنبش دانسته و به دنبال راه کاری برای حفظ این جنبش و آزادی همه ی دستگیر شدگان از جمله رسول بداقی، علی اکبر باغانی، دبیر کل اسبق کانون صنفی معلمان، سیدمحمود باقری و علیرضا هاشمی دبیر کل سازمان معلمان ایران هستند.
تدارک اعتراض جمعی معلمان در روز ۳۱ تیر ماه ۱۳۹۴ هدفش نه تنها آزادی بدون قید و شرط اسماعیل عبدی است بلکه آزادی همه ی فعالین صنفی را دربر می گیرد.
اعتراض معلمان در ایران بعد از بازداشت اسماعیل عبدی گسترده تر از قبل در سطح جهانی انعکاس پیدا کرده است و از حمایت بسیاری از اتحادیه های کارگری و معلمی همراه بوده است.
آموزش جهانی، ei، بلافاصله بعد از اعلام بازداشت عبدی نسبت به این امر عکس العمل نشان داد و مصرانه خواهان آزادی بی قید شرط ایشان و شرکت او در کنگره سالانه ی این نهاد بین المللی شد. به دنبال نامه ی اعتراضی این نهاد، دو اتحادیه ی بزرگ معلمان در بریتانیا NUT و UCU اتحادیه ی سراسری معلمان و اتحادیه ی دانشگاه ها و کالج ها، با نوشتن نامه هایی به مقامات دولتی، دستگیری عبدی و همه ی فعالین صنفی را محکوم کردند و خواهان آزادی بی درنگ عبدی و شرکت او در کنگره ی ei شدند. TUC، کنگره ی اتحادیه های کارگری بریتانیا، با 6 میلیون عضو به بازداشت عبدی اعتراض کرد. اتحادیه ی سراسری کانادا هم به همین طریق عمل کرد. سندیکای معلمان فرانسوی با انتشار خبر دستگیری عبدی خواهان آزادی او شدند.
پتیشنی که از طرف ei برای جمع آوری امضا با هدف آزادی اسماعیل عبدی پیشنهاد شد از طریق سایت لیبراستارت به تمام اتحادیه های کارگری در سرتاسر دنیا ارسال شد و این کمپین هر روز گسترده تر از روز قبل به جلو می رود.
به نظر می رسد که معلمان، این بار حاکمان را نه تنها در مقابل مجلس، ادارات آموزش و پرورش و غیره بلکه در سرتاسر جهان به چالش سختی کشانده اند. پروژه ی حاکمان برای خاموشی صدای معلمان به نظر می رسد که با شکست مواجه خواهد شد.
21 تیر ماه حقوق معلم و کارگر – 1394
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
